«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

(Ματθαίου α΄1-25)

Η σημερινή Κυριακή είναι η πριν από την μεγάλη και Δεσποτική εορτή της Σαρκώσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ήτοι τα Χριστουγέννα. Γι΄αυτό και σύμφωνα με το συναξάρι της Εκκλησίας μας « μνήμην ποιούμεθα πάντων των απ’ αιώνος ευαρεστησάντων από Αδάμ άχρι και Ιωσήφ του μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατά γενεαλογίαν ομοίως και των Προφητών και Προφητίδων».

Ο γενεαλογικός κατάλογος του Κυρίου έχει μεγάλη σημασία για τη σωτηρία μας. ΄Εχει μια σειρά ονομάτων που συνδέονται και λαμβάνουν μέρος στο έργο της ιεράς ιστορίας. Ξεκινά από τον πατριάρχη Αβραάμ και φτάνει στον Ιωσήφ τον μνήστορα της Παρθένου Μαρίας. Η συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή χωρίζεται σε δύο μέρη: α) το πρώτο μέρος αναφέρεται στο γενεαλογικό δέντρο του Χριστού, δηλαδή στους κατά σάρκα προγόνους του Κυρίου μας και β) το δεύτερο μέρος μας λέγει με ποίο τρόπο γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς από την Μαρία.

Για να γίνει ο Θεός άνθρωπος έπρεπε να αποδεχθεί ολόκληρη την ανθρώπινη φύση μέσα από την ιστορική πορεία των ανθρώπων. Γι΄ αυτό και κλήθηκαν οι άνθρωποι να αποδεχθούν εκουσίως την κλήση τους για να μετάσχουν στο έργο της σωτηρίας. Έτσι μέσα από την συγκεκριμένη γενεαλογία φανερώνεται το πρόσωπο της Παναγίας που θα εδάνιζε με αγάπη και ελευθερία την ανθρώπινη σάρκα στον Χριστό. Ολόκληρο αυτό το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου ξεκινάει από το γενεαλογικό δέντρο του Χριστού. Εδώ συνάγονται και γίνονται αποδεκτοί όλοι οι άνθρωποι παρ’ όλες τις αμαρτίες τους. Υπήρξαν άνθρωποι δίκαιοι ευσεβείς, ενάρετοι όπως οι Πατριάρχες και οι οικογενειές τους. Υπήρξαν όμως και άνθρωποι με πολλές και πάσης φύσεως αμαρτίες. Όπως η Θάμαρ, η Ραχάβ και η Ρουθ που αναφέρονται μέσα στον κατάλογο. Γνωρίζοντας την προσωπική τους ζωή, ίσως, εμείς να θεωρούσαμε ακατάλληλα αυτά τα πρόσωπα να ενταχθούν στο γενεαλογικό δέντρο του Κυρίου. Όμως βλέπουμε ότι ο Χριστός τα αποδέχεται, τα αναγνωρίζει και τα σέβεται ως προγόνους Του. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: «δια γαρ τούτο ήλθεν, ουχ ίνα φύγη τα ημέτερα... και θαυμάζειν αυτόν δίκαιον ότι και τοιούτους συγγένης κατηξίωσεν έχειν, ουδαμού τα ημέτερα επαισχυνόμενος κακά...».

Η περικοπή μας φανερώνει ότι ο Χριστός με την Σάρκωση του αποδέχεται όλους τους ανθρώπους, όπως και εγίνε, ώστε να πραγματοποιήσει την ανακεφαλαίωση της ανθρώπινης φύσεως και ότι από τον λαό του Ισραήλ αναζητείται το πρόσωπο της Παναγίας που αποτελεί την αποκορύφωση της ιεράς ιστορίας. Γι΄αυτό και η Παναγίας μας είναι «το πλήρωμα του χρόνου». Όταν δηλαδή βρέθηκε το ιερό Πρόσωπό της, τότε «εξαπέστειλε ο Θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός...» (Γαλ. δ΄ 4).

Η Παναγία με την καθαρότητα και την προς τον Θεό αγάπης της φανέρωσε τον καθαρό και ακέραιο άνθρωπο, όπως τον δημιούργησε και τον προόριζε ο Θεός. Με την σταθερή και αταλάντευτη αγάπη της προς τον Θεό, την αγνότητα, την ταπείνωση και την σωφροσύνη της έτρεψε σε φυγή κάθε αμαρτία και κάθε παρεκτροπή. Έτσι εκίνησε την αγάπη του Θεού στο ανθρώπινο γένος, ελκύοντας με το κάλλος της και εισάγουσα «τον Πρωτότοκον εις την οικουμένην».

Το «κάλλος» της Παναγίας μας είναι η ομορφιά όλων των κτισμάτων, που ο Θεός τα χαρακτήρισε από την αρχή της δημιουργίας «καλά λίαν». Η Παρθένος Μαρία, λοιπόν, είναι «ο καρπός των κτισμάτων» για αυτό και ο Θεός βλέποντας στην αρχή των αιώνων τα δημιουργήματα, ουσιαστικά – υπογραμμίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης - έβλεπε την Παναγίας μας.

Όλα τα περιστατικά στη Γέννηση του Κυρίου μας αποκαλύπτουν ότι βρισκόμαστε μπροστά στο «πάντων καινόν καινότατον, το μόνον καινόν υπο τον ήλιον μυστήριον» (Ιω. Δαμασκηνός). Είναι αυτό που οι ύμνοι της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζουν ως το ασύλληπτο και «αιωνίοις χρόνοις σεσιγημένον μυστήριον», « το απ’ αιώνος απόκρυφον και αγγέλοις άγνωστον μυστήριον δια της Θεοτόκου πεφανέρωται». Είναι το μυστήριο όπου « ο προ αιώνων υπάρχων Θεός ημών» γίνεται παιδίον νέον και ο Δημιουργός και κτίστης γίνεται δημιούργημα και κτίσμα. Εδώ ο αόρατος Θεός οράται, ο αναφής ψηλαφάται και ο ασώματος Θεός λαμβάνει σώμα και αρχίζει την επί γης θεανθρώπινη ύπαρξή του.

Έτσι αδελφοί μου το Μυστήριο της Σαρκώσεως του Θεού Λόγου και η ενανθρώπιση του Κυρίου μας είναι η σωτηρία του κόσμου και του ανθρώπου. Με την άσπορο γέννηση του Χριστού διακόπτεται η κυριαρχία της αμαρτίας μέσα από την συνέχεια της κληρονομικότητας του ανθρωπίνου γένους, γι΄αυτό στο Πρόσωπο του Κυρίου μας έχουμε την φανέρωση του σωστού και ολοκληρωμένου ανθρώπου, όπως έπρεπε να γίνει με την πραγματοποίηση του τελικού προορισμού του. «Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, ίνα τον άνθρωπον Θεόν απεργάσηται» (Μ. Αθανάσιος), όπου είναι και η θεμελιώδης πίστη της εκκλησίας μας για το μυστήριο της Σαρκώσεως του Θεού-Λόγου.

Κάθε άνθρωπος έχει πολύτιμη και ανεκτίμητη αξία για τον Χριστό και την Εκκλησία του, γιατί είναι η ζωντανή «εικόνα του Θεού». Έχει δηλαδή την δυνατότητα « εις ευπρόσδεκτον καιρόν και εις ημέραν σωτηρίας» να φανερώσει στην ύπαρξη του τον Ιησού Χριστό. Γι΄αυτό και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα, πολύ περισσότερο ως Χριστιανοί, να απορρίπτουμε και να καταδικάζουμε άνθρωπο σε οποιαδήποτε απαράδεκτη ηθική και πνευματική κατάσταση και αν βρίσκεται.

Είθε οι πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου μας να μας διατηρούν και να μας φυλάττουν σε αυτήν την στάση και αυτήν την προοπτική της συνάντησής μας με τον γεννηθέντα Χριστό.

ΠΗΓΗ