ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ)

Κυριακή  28η  Φεβρουαρίου 2016

Ὁ κακὸς καὶ ὁ καλὸς λογισμὸς

Σήμερα, δευτέρα Κυριακὴ τοῦ ἁγίου Τριῳδίου, ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει ἐνώπιόν μας τὴν τραγικότητα τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴ χαρὰ τῆς μετανοίας. Στὸ πρόσωπο τοῦ ἀσώτου υἱοῦ τῆς παραβολῆς βλέπουμε τὶς καταστρεπτικὲς συνέπειες τῆς ἀσωτίας καὶ τὰ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα τῆς σωφροσύνης. Στὴν παραβολὴ αὐτὴ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι περιγράφεται μὲ λίγες λέξεις ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Γι᾽ αὐτὴ τὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου ἐλέχθη ὅτι, ἐὰν ὑποτεθῇ ὅτι χανόταν ὅλη ἡ ἁγία Γραφὴ καὶ σῳζόταν μόνο αὐτή, ἦταν ἀρκετή, καὶ μόνο αὐτὴ ἡ παραβολὴ ν᾽ ἀναπληρώσῃ τὸ μήνυμα ὅλου τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ν᾽ ἀποδείξῃ ὅτι αὐτὸς ποὺ τὴν εἶπε εἶναι Θεός.

Εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλους μας ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Ἕνα πλουσιόπαιδο, ποὺ ζοῦσε στὸ σπίτι τοῦ πατέρα μαζὶ μὲ τὸν μεγαλύτερο ἀδελφό του, ἀσφυκτιοῦσε στὸ περιβάλλον αὐτό. Ἔτσι κάποια μέρα ζήτησε ἀπὸ τὸν πατέρα τὸ μερίδιό του, τὸ πῆρε καὶ ἔφυγε σὲ ξένο μέρος, γιὰ νὰ χαρῇ τὴν ἐλευθερία του. Ἐκεῖ, μακριὰ ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ πατέρα, σκόρπισε τὴν περιουσία του ζώντας ἀσώτως. Κάποτε ὅμως τὰ χρήματα τελείωσαν, πεῖνα ξαπλώθηκε παντοῦ, καὶ τὸ πλουσιόπαιδο γιὰ νὰ ζήσῃ ἔγινε χοιροβοσκός. Προσπαθοῦσε νὰ χορτάσῃ κλέβοντας ἀπὸ τὴν τροφὴ ποὺ προωριζόταν γιὰ τοὺς χοίρους. Στὴν ἀπελπιστικὴ κατάστασι ποὺ βρισκόταν, σκέφθηκε τὸ σπίτι τοῦ πατέρα του, τοὺς δούλους του ποὺ τρῶνε καὶ καλοτρῶνε ἐνῷ ἐκεῖνος κινδυνεύει νὰ πεθάνῃ. Πῆρε λοιπὸν τὴν ἀπόφασι νὰ γυρίσῃ πίσω, νὰ ζητήσῃ συγγνώμη ἀπὸ τὸν πατέρα του καὶ νὰ τὸν παρακαλέσῃ νὰ τὸν συμπεριλάβῃ στοὺς δούλους του, γιατὶ δὲν ἦταν ἄξιος νὰ λέγεται υἱός του.

Ὁ φιλόστοργος ὅμως πατέρας, κάθε μέρα ἀπὸ τότε ποὺ ἔφυγε τὸ ἄσωτο παιδί του, στηνόταν καὶ τὸν περίμενε βυθίζοντας τὸ βλέμμα του στὸ μακρινὸ ὁρίζοντα. Καὶ νά, μιὰ μέρα διέκρινε κάποιον νὰ πλησιάζῃ. Ἦταν ὁ γυιός του. Μόλις ἀπὸ μακριὰ ἀναγνώρισε τὴν κορμοστασιά του, ἔτρεξε, τὸν ἀγκάλιασε, ἄκουσε τὴν ἐξομολόγησί του, καὶ τοῦ χάρισε πάλι τὴν υἱοθεσία. Ἀμέσως μετὰ διέταξε, νὰ σφάξουν τὸ μοσχάρι τὸ σιτευτό, γιὰ νὰ φᾶνε καὶ νὰ χαροῦν γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ παιδιοῦ του, διότι «νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη» (Λουκ. 15,32).

Αὐτὴ μὲ ἁπλᾶ καὶ σύντομα λόγια εἶναι ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ.  Ὁ πατέρας εἶναι ὁ πανάγαθος Θεός, ὁ ἄσωτος υἱὸς εἶναι ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς, ποὺ μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ Πατέρα καὶ γλυκαινόμαστε μὲ τὰ χαρούπια, τὰ ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτίας. Κι ὅταν συνειδητοποιοῦμε τὶς πτώσεις μας, ἐπιστρέφουμε διὰ τῆς μετανοίας στὸ σπίτι τοῦ Πατέρα μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀποκαθιστᾷ μὲ τὴ χάρι του στὴν προηγουμένη κατάστασι τῆς θείας υἱοθεσίας.

Θὰ ἤθελα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πρὶν τελειώσω, νὰ ἑπιστήσω τὴν προσοχή σας σὲ ἕνα ἀδύνατο σημεῖο, ποὺ δὲν τὸ πρόσεξε ὁ ἄσωτος υἱός, καὶ αὐτὸ τὸν ἔβγαλε, ὅπως βγάζει καὶ ἐμᾶς, ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ Πατέρα. Τὸ ἀδύνατο αὐτὸ σημεῖο ἔχει σχέσι μὲ τὶς σκέψεις, τὶς κακὲς σκέψεις, τοὺς κακοὺς λογισμούς. Κάποια κακὴ σκέψι σφηνώθηκε στὸ νοῦ τοῦ ἀσώτου· τὴν ἔκρυψε μέσα στὴν ψυχή του, δὲν τὴν ἐκμυστηρεύθηκε· τὴν θεώρησε ἀληθινὴ καὶ ὠφέλιμη γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι γνωστό· ξενιτεύθηκε, ἀσώτευσε καὶ παρὰ λίγο θὰ πέθαινε, ἂν δὲν ἐρχόταν ἡ ἄλλη, ἡ καλὴ πλέον σκέψι, ἡ ὁποία τὸν ξανάφερε στὸ σπίτι τοῦ Πατέρα, καὶ στὸ «παρὰ πέντε» τῆς ζωῆς του κέρδισε πάλι τὴν πατρικὴ υἱοθεσία. Μιὰ κακὴ σκέψι τὸν κατέστρεψε ὑλικὰ καὶ παρὰ λίγο θὰ τὸν κατέστρεφε καὶ πνευματικά, ἂν δὲν μετανοοῦσε.

Ἂς ἔλθουμε τώρα σ᾽ ἐμᾶς. Πολλὲς σκέψεις περνοῦν καθημερινὰ ἀπὸ τὸ νοῦ μας. Ἄλλες εἶναι καλὲς καὶ ἄλλες εἶναι κακές. Ἀναρωτηθήκαμε ποτέ, ἂν οἱ σκέψεις αὐτὲς εἶναι ὅλες δικές μας; Συνήθως τὶς θεωροῦμε δικές μας. Ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἄλλη. Οἱ περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς τὶς κακὲς σκέψεις εἶναι τοῦ ἐχθροῦ μας, τοῦ διαβόλου. Αὐτὸ διαφεύγει τὴν προσοχή μας, ὅπως διέφυγε τὴν προσοχὴ καὶ τοῦ ἀσώτου τῆς παραβολῆς. Ἂν εἶχε ὑπ᾽ ὄψιν του τὴ σωστὴ αὐτὴ γνῶσι, ἴσως νὰ μὴν τολμοῦσε νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ Πατέρα. Στὴ στροφὴ τὸν περίμενε ὁ ἐχθρός, καὶ νά ποῦ τὸν κατάντησε· παρὰ λίγο νὰ πεθάνῃ.

Ἀδελφοί μου, ὁ ἐχθρὸς διάβολος δὲν ἔχει καμμία ἐξουσία ἐπάνω σ᾽ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς, τὰ βαπτισμένα καὶ μυρωμένα μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Μπαίνει στὴ ζωή μας ὅταν ἐμεῖς τὸν προσκαλέσουμε. Κάθε κακὴ σκέψις εἶναι καὶ μία ἐπίθεσι τοῦ ἐχθροῦ. Πῶς ὅμως θὰ ἀποκρούσουμε τὶς ἐπιθέσεις αὐτές; Μὲ τὴ δύναμι τῆς προσευχῆς. Ὁ Κύριος μᾶς παρέδωσε μία πολὺ δυνατὴ προσευχή, τὸ γνωστὸ «Πάτερ ἡμῶν...». Λέγοντας αὐτὴ τὴν προσευχὴ θὰ φθάσουμε καὶ στὸ τέλος ὅπου λέει· «καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ» (Ματθ. 6,13). Ἡ προσευχὴ ποὺ γίνεται μὲ πίστι στὸν παντοδύναμο Θεό, καθαρίζει τὸ νοῦ μας ἀπὸ κάθε κακὴ σκέψι καὶ γίνεται ἀσπίδα ποὺ μᾶς προστατεύει ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου.

Αὐτὸ λοιπὸν νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας καὶ νὰ προσέχουμε: Κάθε κακὴ σκέψι μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὴν ἁμαρτία. Κάθε καλὴ σκέψι μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὴ μετάνοια καὶ στὸν πανάγαθο Πατέρα μας. Ἀμήν.

π. Χ. Π.

ΠΗΓΗ