ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ ́ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Εβρ. ιγ ́ 7-16
Ευαγγέλιο: Λουκ. ιζ ́ 12-19
18 Ιανουαρίου 2015
«Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς» (Λουκ. ιζ ́ 12)
Στο σημερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, πέραν από την αναφορά στο θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών, υπάρχουν πολλά και σημαντικά μηνύματα. Πρώτον, η αγάπη του Θεού που εκφράστηκε με την ενανθρώπιση του Υιού του Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δεν περιορίζεται στους λίγους και εκλεκτούς, αλλά επεκτείνεται σε όλους, έστω και αν αυτοί είναι μολυσμένοι και αμαρτωλοί. Επίσης είναι πέρα και πάνω από όρια κοινωνικά, εθνική ή φυλετική καταγωγή ή ακόμη και θρησκευτική αντίληψη. Δεύτερον, στην προσπάθεια για σωτηρία του ανθρώπου ζητείται και η προσωπική συμβολή του ανθρώπου μέσα από την προσωπική του πίστη. Όμως, πως ανταποκρίνεται ο άνθρωπος σ’ αυτή την προσφορά του Θεού και ιδιαίτερα πως αντιδρά στην προσφερόμενη χάρη του Θεού.

Το σημερινό θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών δίνει απαντήσεις σε όλα τα πιο πάνω ερωτήματα. Είναι τόσο σημαντικά τα μηνύματα, αλλά και οι απαντήσεις που η Εκκλησία όρισε να διαβάζεται το σημερινό ευαγγέλιο αμέσως μετά την Κυριακή μετά τα Φώτα όπου γίνεται αναφορά στο πρώτο δημόσιο κήρυγμα του Ιησού και την πρόσκληση σε μετάνοια για να γίνει κατορθωτή η συμμετοχή στη βασιλεία του Θεού. Η αγάπη του Θεού, λοιπόν, εκφράζεται σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις κοινωνικές, εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές, φύλου και ηλικίας. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι και ιδιαίτερα αυτοί που θεωρούνται από τους άλλους «μολυσμένοι» και «αμαρτωλοί». Όχι μόνο απευθύνεται σ’ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων ο Ιησούς, αλλά και εξηγεί ότι «δεν ήρθε στον κόσμο να καλέσει σε μετάνοια τους δίκαιους, αλλά τους αμαρτωλούς». Καμιά φορά όμως οι «περιθωριοποιημένοι» αποδεικνύονται καλύτεροι από τους λεγόμενους «ευσεβείς» και «σοβαρούς». Πολύτιμη και ανεκτίμητη η προσπάθεια της αγάπης του θεού προς τους ανθρώπους. Όμως ποια η ανταπόκριση του ανθρώπου; Και αν ακόμα είναι θετική, αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει το Θεό για την ενέργεια που του προσφέρθηκε; Δυστυχώς, όπως ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο και που επιβεβαιώνει και η καθημερινή μας ζωή, επίμονα ζητούμε, αλλά εύκολα ξεχνούμε να πούμε ένα ευχαριστώ, γεγονός που επιβεβαίωσε σήμερα και ο Ιησούς «δε θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά που είναι; Κανένας τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το θεό παρά μόνο αυτός ο αλλοεθνής». Ο άνθρωπος, λοιπόν, πρέπει να γίνει αποδέκτης της δωρεάς του Θεού που του προσφέρεται και να το επιβεβαιώσει μέσα από την πίστη του και την υπακοή στο λόγο του Θεού. Αυτό έπρεπε να κάνουν οι δέκα λεπροί όταν κλήθηκε από τον Ιησού να πάνε να τους εξετάσουν οι ιερείς.
Ένα άλλο σημαντικό μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου είναι ότι η ασθένεια, η οποία ασθένεια, δεν κάνει διακρίσεις, εθνικές, φυλετικές ή θρησκευτικές. Η ασθένεια είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους. Όμως ένα θετικό αποτέλεσμα της ασθένειας είναι ότι καταργεί τους όποιους διαχωρισμούς των ανθρώπων και τους ενώνει μεταξύ τους, όπως έγινε σήμερα και με τους δέκα λεπρούς, Ιουδαίους και Σαμαρείτη. Οι άσπονδοι εχθροί όχι μόνο συμφιλιώνονται, αλλά και συμβιώνουν αρμονικά μεταξύ τους. Και αυτό είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο και στη δική μας εποχή που σπαράσσεται από τις καθημερινές συγκρούσεις.
Αν με τη δύναμη της πίστης μπορούμε σαν άνθρωποι να πλησιάσουμε το Θεό και να θεραπευτούμε, με τη δύναμη της αγάπης θα μπορούμε να συνδεθούμε όχι μόνο με το θεό, αλλά και το συνάνθρωπο. Γιατί η αγάπη είναι κατάθεση ψυχής και γλυκοχάραμα ελπίδας.
Μιας ελπίδας τόσο αναγκαίας για όλους, ιδιαίτερα στην εποχή μας. Όταν εκδηλωθεί η αγάπη στην κατάλληλη στιγμή τότε συγκρατεί τον άνθρωπο σε ενδεχόμενη καταστροφική πορεία, αλλά και τον προφυλάσσει από την απελπισία. Όπου υπάρχει η αγάπη εκεί υπάρχει και ο Θεός. Το ότι δε η αγάπη είναι σπάνιο φαινόμενο στην εποχή μας δε σημαίνει ότι έπαψε να υπάρχει ο Θεός.
Απλά, εμείς με την όλη στάση μας, με τον τρόπο της καθημερινής ζωής και συμπεριφοράς μας κρατούμε το Θεό μακριά από τη ζωή μας. Σαν άλλοι Ρωμαίοι περιοριστήκαμε στον «άρτον» και τα «θεάματα» και ξεχάσαμε το λόγο του Ιησού ότι «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» (Ματθ. δ ́4). Παράλληλα για να νιώσει ο άνθρωπος ευτυχισμένος θα πρέπει να βγει από την μόνωση της φαινομενικής «ευσέβειας» καθώς του εγωισμού και της αμαρτίας. Η έξοδος από την απομόνωση στην οποία εγκλωβίστηκε ή τον εγκλώβισαν, όπως έγινε σήμερα και με τους λεπρούς του σημερινού ευαγγελίου είναι κατορθωτή, αρκεί ο άνθρωπος να ζητήσει το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού, όπως έκαναν και οι λεπροί.
Τότε ακριβώς θα διαπιστώσει ο καθένας ότι ο Θεός δεν αποστρέφεται τον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά αποστρέφεται την αμαρτία. Ο Θεός ελευθερώνει τον άνθρωπο και τον επανεντάσσει στο χώρο της κοινωνίας και της οικογένειας, που είναι και ο φυσικός χώρος παραμονής του, γιατί εκεί συναντά τη στοργή και την αγάπη. Για τούτο σήμερα ο Ιησούς κάλεσε τους λεπρούς να γυρίσουν στα χωριά τους.
Ο Ιησούς πέραν από την θεραπεία απελευθέρωσε τους λεπρούς από τον εγκλωβισμό. Όμως παρά τη θεραπεία, παρά το ότι είναι τώρα υγιείς, δυστυχώς δέχονται ένα στιγματισμό κοινωνικό με τον πόνο να είναι ακόμα πιο βαρύς και αβάστακτος. Δυστυχώς το φαινόμενο αυτό παρατηρείται ακόμα και στην εποχή μας και σε περιπτώσεις που οι ασθένειες δεν είναι μεταδοτικές. Απομονώνουμε τους ανθρώπους και όχι την ασθένεια, γιατί πρώτοι εμείς απομονωθήκαμε από το Θεό. Μπορεί να μη συμβάλλουμε άμεσα στο θάνατο του συνανθρώπου μας, έμμεσα όμως με την αδιαφορία μας του δίνουμε τη χαριστική βολή. Κάποτε οι Χριστιανοί πέθαιναν στο βωμό της πίστεως και της αγάπης. Σήμερα και οι Χριστιανοί θανατώνουν το συνάνθρωπο στο βωμό του συμφέροντος ή της αδιαφορίας. Αδελφοί μου, ο άνθρωπος κατόρθωσε στην εποχή μας να θέσει υπό έλεγχο την ασθένεια της λέπρας. Δεν μπόρεσε όμως να ελέγξει την αμαρτία. Οδηγήθηκε σε αυτοαπομόνωση, ζώντας χωρίς σκοπό, χωρίς Θεό και χωρίς αγάπη, με αποτέλεσμα να αυξηθούν ο πόνος και τα δάκρυα. Και σήμερα ο Θεός, μας ανταμείβει με την αγάπη του. Όμως που είναι το δικό μας «ευχαριστώ» για τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες του; Ίσως το πιο μεγάλο και ειλικρινές «ευχαριστώ» να είναι τη στιγμή που θα στρέψουμε το βλέμμα μας και θ’ απλώσουμε το χέρι μας στον πονεμένο συνάνθρωπο. Αν αγαπούμε πραγματικά το Θεό ας πούμε αυτό το ευχαριστώ. Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης