Κυριακή Δ΄ Λουκά
Απόστολος: Γαλ. β΄ 16 - 20
Ευαγγέλιον: Λουκ. η΄ 4 – 15
12 Οκτωβρίου 2014
Οι «υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι»
Τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων παρουσιάζει η σημερινή παραβολή για τη σχέση μας με τον λόγο του Θεού, αγαπητοί μου αδελφοί. Με απλό και κατανοητό τρόπο περιγράφει ο Κύριος μας στην παραβολή του σπορέως που ακούσαμε σήμερα, τους τύπους αυτούς των ανθρώπων.
Είναι μια μερίδα χριστιανών που σχεδόν αδιάφορα και μόνο για τους τύπους, ακούουν τον λόγο του Θεού αλλά η ζωή τους είναι συνυφασμένη με πράξεις αμαρτωλές, που μέσα στις οποίες έχουν συνηθίσει να ζουν, δεν τους αφήνουν να σκεφτούν σοβαρά και να ασχοληθούν με την ψυχή τους και το αιώνιο μέλλον τους.
Άλλοι πάλι εντελώς επιπόλαια και με χαρά δέχονται τον λόγο του Θεού. Δεν μπορούν να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα και να το εφαρμόσουν στην καθημερινή τους ζωή. Δεν προχωρούν πιο πέρα. Ύστερα από λίγο ξέχασαν αυτά που άκουσαν. Ξέχασαν το καθήκον τους και έμειναν αμετάβλητοι, σαν να μην άκουσαν τίποτε.
Το τρίτο είδος των ανθρώπων που σημειώνει η παραβολή, είναι ίσως οι πολυπληθέστεροι. Δεν αδειάζουν. Δεν τους μένει χρόνος για να μελετήσουν τον θείο λόγο, να εμβαθύνουν σ’ αυτά που άκουσαν. Τους απασχολεί η καθημερινότητα. Η βασανιστική μέριμνα. Τι θα κάνω σήμερα. Πως θα αντιμετωπίσω τα πολλά χρονίζοντα ή καινούργια προβλήματα. Δυστυχώς, αγαπητοί μου, ο σύγχρονος τρόπος ζωής, είναι τόσο σύνθετος, για να μη πω μπερδεμένος, που μας απασχολεί μέρα νύχτα. Η συνεχής προσπάθεια μας να κατακτήσουμε τον κόσμο, να κερδίσουμε περισσότερα αγαθά, να αποκτήσουμε γνώσεις, γνώσεις πολλές, δεν μας αφήνουν χρόνο να ασχοληθούμε και με την ψυχή μας. Η ψυχική μας υγεία δεν περιλαμβάνεται στα σχέδια μας. Ξεχνούμε να δούμε τον εαυτό μας. Και όχι μόνο όσον αφορά τη θρησκευτική ανάγκη της ψυχής μας, την ανάγκη οικοδόμησης μιας στενότερη σχέσης με τον Θεό. Γιατί αυτή η παραμέληση της ψυχής μας, στις λίγες στιγμές της ανάπαυσής μας, μας κάνει να συνειδητοποιούμε τη μοναξιά μας. Κι όμως ζούμε μόνοι ενώ συνωστιζόμαστε μέσα σε ένα πλήθος κόσμου που μας περιβάλλει. Είναι δραματική η κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου. Χάσαμε την απλότητα στην καθημερινή μας ζωή. Περιορίσαμε την ζωντανή επικοινωνία μας με τους άλλους. Οι διάφορες μορφές των πολυμέσων, μάς έχουν κυριολεκτικά κατακτήσει, ή μάλλον μας έχουν υποδουλώσει. Ζούμε σε ένα ψεύτικο, ιδεατό κόσμο, που σχεδόν δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Εντονότερα παρακολουθούμε αυτό το γεγονός στη νέα γενιά, στα παιδιά μας, χωρίς δυστυχώς να μπορούμε να αντιδράσουμε,. Που να μείνει χρόνος να δούμε την ψυχή μας, τον εσωτερικό μας κόσμο. Τα καλύπτει όλα ένας κορνιαχτός από ήχους παράξενους, ξένες φωνές, εικόνες της φαντασίας.
Και ο λόγος του Θεού; Είναι ο λόγος του Θεού, ο σπόρος ο «πεσών εις τας ακάνθας»! Μόλις έσκασε ο σπόρος το πρώτο του φυλλαράκι και τα αγκάθια, δυνατότερα αυτά, δεν του έδωσαν περιθώρια, όχι ανάπτυξης αλλά και αυτής της ύπαρξης. Το έπνιξαν!
Ήρθαμε σήμερα εδώ στον ναό του Θεού, ίσως νοιώθοντας την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με τον Θεό. Για να προσευχηθούμε. Ίσως βρισκόμαστε εδώ από μια συνήθεια. Όπως και να έχει το πράγμα, είμαστε εδώ στον χώρο της προσευχής. Πόσες φορές συλλαμβάνουμε το μυαλό και τη σκέψη να φεύγουν και να ασχολούνται με κάποια βασανιστικά προβλήματα της ημέρας. Και είναι τόσα πολλά, αγαπητοί μου. Και φυσικά δεν αποτελεί έγκλημα το ότι για μια στιγμή περιπλανήθηκε η σκέψη μας κάπου που μας πονά, σε κάτι που είναι εξαιρετικά επείγον, σε ένα σοβαρό και δυσεπίλυτο πρόβλημα δικό μας ή της οικογένειας μας. Δεν είναι έγκλημα. Είναι ευκαιρία να επαναφέρουμε γρήγορα τη σκέψη μας εδώ, αναθέτοντας τα προβλήματα που μας απασχολούν στον Κύριο, εντείνοντας τις προσευχές μας. Αναφερόμενος ο Κύριος στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων, σημειώνει «ούτοι εισιν οι ακούσαντες, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι». Επαναλαμβάνω, αγαπητοί μου αδελφοί, είμαστε πολλοί από εμάς που ακούσαμε τον λόγο του Θεού, αλλά οι φροντίδες, η προσπάθειες πλουτισμού, η προσήλωση στην ικανοποίηση ηδονών, πνίγουν το ενδιαφέρον μας για την ψυχή μας, δεν μας αφήνουν χρόνο και ενδιαφέρον να πράξουμε έργα αγαθά, ευχάριστα στον Θεό. Είναι πράγματι λυπηρό γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος πλουτισμένος με γνώσεις, με ραγδαίες τεχνολογικές κατακτήσεις, παρασύρεται στα εφήμερα και αφήνει ακαλλιέργητο τον εαυτό του, αλλά και την ψυχή του μόνιμα διψασμένη και στερημένη. Πνιγμένη στα αγκάθια των τεχνολογικών επιτυχιών του, αλλά και των πολλών αποτυχιών του.
Καιρός να ξυπνήσουμε, αγαπητοί μου. Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό, πόσο ανεδαφικά στηρίξαμε τις επιτυχίες μας. Πόσο ανασφαλείς είναι οι κατακτήσεις μας. Πόσο επικίνδυνη είναι η προσήλωση στην τεχνολογική πρόοδο. Πόσο μεγάλο λάθος είναι να στηρίζουμε την ευτυχία στα φθαρτά και εφήμερα αλλά και αβέβαια υλικά αγαθά. Κανείς εχέφρων, δεν πρότεινε να εγκαταλείψουμε τον πολιτισμό με τα επιτεύγματά του, που με κατάλληλο χειρισμό βελτιώνουν τη ζωή μας. Πρέπει ωστόσο, αγαπητοί μου, να δούμε και την ψυχή μας. Να σκεφτούμε το αιώνιο μέλλον μας. Να μην ακούμε μόνο τον λόγο του Θεού, αλλά να προσπαθούμε να τον μετατρέπουμε σε πράξη, σε τρόπο ζωής. Έτσι μπορούμε να γίνουμε η αγαθή γη, η τέταρτη κατηγορία των ανθρώπων της παραβολής, η γη που θα προσφέρει εκατονταπλάσιο καρπό. Ας μη πιστεύουμε ότι θα λύσουμε όλα τα προβλήματα μόνοι μας. Νομίζετε ότι ο Δημιουργός μας, θα έκλεινε τα αυτιά Του, σε ό,τι μας ωφελεί. Όχι, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Κύριος είναι πάντοτε δίπλα μας. Ακούει τις προσευχές μας. Γνωρίζει τι είναι καλό για τον καθένα μας και μας το προσφέρει αφειδώλευτα. Ας αφαιρέσουμε αγκάθια και τριβόλους, ας περιορίσουμε τις πολλές μέριμνες για πρόσκαιρα και φθαρτά. Να κοιτάξουμε βαθιά την ψυχή μας και εγκαταστήσουμε εκεί τον Κύριο μας.
δ.γ.σ.
Απόστολος: Γαλ. β΄ 16 - 20
Ευαγγέλιον: Λουκ. η΄ 4 – 15
12 Οκτωβρίου 2014
Οι «υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι»
Τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων παρουσιάζει η σημερινή παραβολή για τη σχέση μας με τον λόγο του Θεού, αγαπητοί μου αδελφοί. Με απλό και κατανοητό τρόπο περιγράφει ο Κύριος μας στην παραβολή του σπορέως που ακούσαμε σήμερα, τους τύπους αυτούς των ανθρώπων.
Είναι μια μερίδα χριστιανών που σχεδόν αδιάφορα και μόνο για τους τύπους, ακούουν τον λόγο του Θεού αλλά η ζωή τους είναι συνυφασμένη με πράξεις αμαρτωλές, που μέσα στις οποίες έχουν συνηθίσει να ζουν, δεν τους αφήνουν να σκεφτούν σοβαρά και να ασχοληθούν με την ψυχή τους και το αιώνιο μέλλον τους.
Άλλοι πάλι εντελώς επιπόλαια και με χαρά δέχονται τον λόγο του Θεού. Δεν μπορούν να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα και να το εφαρμόσουν στην καθημερινή τους ζωή. Δεν προχωρούν πιο πέρα. Ύστερα από λίγο ξέχασαν αυτά που άκουσαν. Ξέχασαν το καθήκον τους και έμειναν αμετάβλητοι, σαν να μην άκουσαν τίποτε.
Το τρίτο είδος των ανθρώπων που σημειώνει η παραβολή, είναι ίσως οι πολυπληθέστεροι. Δεν αδειάζουν. Δεν τους μένει χρόνος για να μελετήσουν τον θείο λόγο, να εμβαθύνουν σ’ αυτά που άκουσαν. Τους απασχολεί η καθημερινότητα. Η βασανιστική μέριμνα. Τι θα κάνω σήμερα. Πως θα αντιμετωπίσω τα πολλά χρονίζοντα ή καινούργια προβλήματα. Δυστυχώς, αγαπητοί μου, ο σύγχρονος τρόπος ζωής, είναι τόσο σύνθετος, για να μη πω μπερδεμένος, που μας απασχολεί μέρα νύχτα. Η συνεχής προσπάθεια μας να κατακτήσουμε τον κόσμο, να κερδίσουμε περισσότερα αγαθά, να αποκτήσουμε γνώσεις, γνώσεις πολλές, δεν μας αφήνουν χρόνο να ασχοληθούμε και με την ψυχή μας. Η ψυχική μας υγεία δεν περιλαμβάνεται στα σχέδια μας. Ξεχνούμε να δούμε τον εαυτό μας. Και όχι μόνο όσον αφορά τη θρησκευτική ανάγκη της ψυχής μας, την ανάγκη οικοδόμησης μιας στενότερη σχέσης με τον Θεό. Γιατί αυτή η παραμέληση της ψυχής μας, στις λίγες στιγμές της ανάπαυσής μας, μας κάνει να συνειδητοποιούμε τη μοναξιά μας. Κι όμως ζούμε μόνοι ενώ συνωστιζόμαστε μέσα σε ένα πλήθος κόσμου που μας περιβάλλει. Είναι δραματική η κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου. Χάσαμε την απλότητα στην καθημερινή μας ζωή. Περιορίσαμε την ζωντανή επικοινωνία μας με τους άλλους. Οι διάφορες μορφές των πολυμέσων, μάς έχουν κυριολεκτικά κατακτήσει, ή μάλλον μας έχουν υποδουλώσει. Ζούμε σε ένα ψεύτικο, ιδεατό κόσμο, που σχεδόν δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Εντονότερα παρακολουθούμε αυτό το γεγονός στη νέα γενιά, στα παιδιά μας, χωρίς δυστυχώς να μπορούμε να αντιδράσουμε,. Που να μείνει χρόνος να δούμε την ψυχή μας, τον εσωτερικό μας κόσμο. Τα καλύπτει όλα ένας κορνιαχτός από ήχους παράξενους, ξένες φωνές, εικόνες της φαντασίας.
Και ο λόγος του Θεού; Είναι ο λόγος του Θεού, ο σπόρος ο «πεσών εις τας ακάνθας»! Μόλις έσκασε ο σπόρος το πρώτο του φυλλαράκι και τα αγκάθια, δυνατότερα αυτά, δεν του έδωσαν περιθώρια, όχι ανάπτυξης αλλά και αυτής της ύπαρξης. Το έπνιξαν!
Ήρθαμε σήμερα εδώ στον ναό του Θεού, ίσως νοιώθοντας την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με τον Θεό. Για να προσευχηθούμε. Ίσως βρισκόμαστε εδώ από μια συνήθεια. Όπως και να έχει το πράγμα, είμαστε εδώ στον χώρο της προσευχής. Πόσες φορές συλλαμβάνουμε το μυαλό και τη σκέψη να φεύγουν και να ασχολούνται με κάποια βασανιστικά προβλήματα της ημέρας. Και είναι τόσα πολλά, αγαπητοί μου. Και φυσικά δεν αποτελεί έγκλημα το ότι για μια στιγμή περιπλανήθηκε η σκέψη μας κάπου που μας πονά, σε κάτι που είναι εξαιρετικά επείγον, σε ένα σοβαρό και δυσεπίλυτο πρόβλημα δικό μας ή της οικογένειας μας. Δεν είναι έγκλημα. Είναι ευκαιρία να επαναφέρουμε γρήγορα τη σκέψη μας εδώ, αναθέτοντας τα προβλήματα που μας απασχολούν στον Κύριο, εντείνοντας τις προσευχές μας. Αναφερόμενος ο Κύριος στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων, σημειώνει «ούτοι εισιν οι ακούσαντες, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι». Επαναλαμβάνω, αγαπητοί μου αδελφοί, είμαστε πολλοί από εμάς που ακούσαμε τον λόγο του Θεού, αλλά οι φροντίδες, η προσπάθειες πλουτισμού, η προσήλωση στην ικανοποίηση ηδονών, πνίγουν το ενδιαφέρον μας για την ψυχή μας, δεν μας αφήνουν χρόνο και ενδιαφέρον να πράξουμε έργα αγαθά, ευχάριστα στον Θεό. Είναι πράγματι λυπηρό γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος πλουτισμένος με γνώσεις, με ραγδαίες τεχνολογικές κατακτήσεις, παρασύρεται στα εφήμερα και αφήνει ακαλλιέργητο τον εαυτό του, αλλά και την ψυχή του μόνιμα διψασμένη και στερημένη. Πνιγμένη στα αγκάθια των τεχνολογικών επιτυχιών του, αλλά και των πολλών αποτυχιών του.
Καιρός να ξυπνήσουμε, αγαπητοί μου. Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό, πόσο ανεδαφικά στηρίξαμε τις επιτυχίες μας. Πόσο ανασφαλείς είναι οι κατακτήσεις μας. Πόσο επικίνδυνη είναι η προσήλωση στην τεχνολογική πρόοδο. Πόσο μεγάλο λάθος είναι να στηρίζουμε την ευτυχία στα φθαρτά και εφήμερα αλλά και αβέβαια υλικά αγαθά. Κανείς εχέφρων, δεν πρότεινε να εγκαταλείψουμε τον πολιτισμό με τα επιτεύγματά του, που με κατάλληλο χειρισμό βελτιώνουν τη ζωή μας. Πρέπει ωστόσο, αγαπητοί μου, να δούμε και την ψυχή μας. Να σκεφτούμε το αιώνιο μέλλον μας. Να μην ακούμε μόνο τον λόγο του Θεού, αλλά να προσπαθούμε να τον μετατρέπουμε σε πράξη, σε τρόπο ζωής. Έτσι μπορούμε να γίνουμε η αγαθή γη, η τέταρτη κατηγορία των ανθρώπων της παραβολής, η γη που θα προσφέρει εκατονταπλάσιο καρπό. Ας μη πιστεύουμε ότι θα λύσουμε όλα τα προβλήματα μόνοι μας. Νομίζετε ότι ο Δημιουργός μας, θα έκλεινε τα αυτιά Του, σε ό,τι μας ωφελεί. Όχι, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Κύριος είναι πάντοτε δίπλα μας. Ακούει τις προσευχές μας. Γνωρίζει τι είναι καλό για τον καθένα μας και μας το προσφέρει αφειδώλευτα. Ας αφαιρέσουμε αγκάθια και τριβόλους, ας περιορίσουμε τις πολλές μέριμνες για πρόσκαιρα και φθαρτά. Να κοιτάξουμε βαθιά την ψυχή μας και εγκαταστήσουμε εκεί τον Κύριο μας.
δ.γ.σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου