Κήρυγμα Κυριακῆς 26.10.2014
(Β΄ Τιμόθεον β΄ 1-10)
Ἡ ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου, ζητᾶ ἁγίους, ζητᾶ μάρτυρες, ἔχει ἐπιστήμονες, ἔχει κυβερνῆτες πολιτικούς, ἔχει, ἔχει, ἔχει. Καί τί δέν ἔχει. Ὅλοι αὐτοί μᾶς χρειάζονται γιά τήν ζωή μας αὐτή. Οἱ μάρτυρες καί οἱ ἅγιοι μᾶς ὑπενθυμίζουν τήν ἄλλη ζωή στήν ὁποία ὑποχρεωτικά θά βρεθοῦμε ὅλοι καί τήν ὁποία ὅμως θά κερδίσουν μόνο οἱ ἅγιοι.
Ἡ χώρα μας εἶναι τόπος ἁγίων καί μαρτύρων. Κάθε σπιθαμή γῆς εἶναι ποτισμένη μέ τό αἷμα κάποιου ἤ κάποιων μαρτύρων. Τό ἑλληνικό χῶμα εἶναι ζυμωμένο μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων. Κι ὁ ἅγιος Δημήτριος εἶναι ἀπ’ αὐτούς τούς μάρτυρες, πού πότισαν μέ τό αἷμα τους τόν Ἑλληνικό χῶρο. Ἄς προσπαθήσουμε σήμερα νά πλησιάσουμε τόν ἅγιο Δημήτριο, ἔχει νά μᾶς διδάξει πολλά μέ τήν ζωή του, τήν πίστη του, τό μαρτύριό του.
Ὁ ἅγιος Δημήτριος ἦταν ἱεραπόστολος. Γνώρισε τόν Χριστό σέ χρόνια δύσκολα, σέ χρόνια διωγμῶν καί μάλιστα τοῦ διωγμοῦ τοῦ Δεκίου πού ἦταν κι ὁ σκληρότερος. Ὁ Χριστός τόν εἴλκυσε, εἴλκυσε τήν εὐγενή ψυχή του, τόσο τόν πίστεψε γιά Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ὥστε δέν μπόρεσε νά ἡσυχάσει μέ τήν σκέψη ὅτι τόσοι συνάνθρωποι του δέν τόν ἔχουν γνωρίσει. Οὔτε τά δύσκολα χρόνια, οὔτε τό μεγάλο ἀξίωμά του τόν ἐμπόδισαν στό ξεχείλισμα αὐτῆς τῆς ἀγάπης γιά τήν ἱεραποστολή. Ἄν ὁ Χριστός διήνυσε τήν ἰλιγγιώδη ἀπόσταση πού χωρίζει τήν γῆ ἀπό τόν οὐρανό, καί κατέβηκε, ἄν ὁ Χριστός ἀνέβηκε στό δυσκολώτερο ἀνέβασμα τήν σκάλα τοῦ Σταυροῦ, τί εἶναι γιά τόν χριστιανό νά διανύσει λίγα μέτρα, ἔστω λίγα χιλιόμετρα νά βρεῖ μία ψυχή ἤ νά ὑποστεῖ μία μικρή περιπέτεια γιά νά ὁδηγήσει ἄλλους στόν Χριστό. Μία τέτοια σκέψη κάνει τόν ἱεραπόστολο Δημήτριο ζηλωτή. Βάζει τό μεγάλο σύνθημα : Δέν πρέπει νά περάσει ἡμέρα τῆς ζωῆς μου, πού μία τουλάχιστον ψυχή δέν θά τήν ὁδηγήσω στόν Χριστό. Ἰδιαίτερος ἱεραποστολικός στόχος ἦταν οἱ νέοι διότι οἱ νέοι ἀνήκουν στόν Χριστό. Οἱ νέοι θά ἔπρεπε νά εἶναι καί ὁ δικός μας στόχος, πού ὀφείλουμε νά ἐνδιαφερθοῦμε γι’ αὐτούς. Τήν ὥρα, πού ἐμεῖς ἀδιαφοροῦμε ἤ κοιμώμαστε οἱ ἀντίχριστοι στοχεύουν τά νιάτα καί τά κερδίζουν.
Ὁ ἅγιος Δημήτριος εἶναι γνωστός ὡς Μυροβλήτης. Ὁ Θεός τόν τίμησε μέ τό νά ἀναβλύζει μύρο ὁ τάφος του γιατί πολύτιμο μύρο ἦταν ἡ ζωή του. Ὁ ἅγιος εἶναι εὐωδία Χριστοῦ. Μέσα σέ μία βρώμικη ἐποχή, ἕνας ἅγιος μοσχοβολᾶ οὐράνιο ἄρωμα. Μύρο ἀκόμα ἦταν τό αἷμα του. Τό αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι τό ὡραιότερο στολίδι τῆς Ἐκκλησίας μας. Σ’ ἕνα τροπάριο τῆς μνήμης του ἀκοῦμε «Ταῖς τῶν αἱμάτων σου ρεῖθροις, Δημήτριε τήν ἐκκλησίαν θεός ἐπορφύρωσε». Αἷμα ζητᾶ ἡ Ἐκκλησία, θυσία ζωῆς. Φαίνεται σκληρός ὁ λόγος κι ὅμως εἶναι ἀληθινός. Ἔλλειψη μαρτυρίου σημαίνει ἔλλειψη μαρτυρίας καί ὁμολογίας. Ἔλλειψη μαρτυρίου σημαίνει ἔλλειψη χάριτος, διότι τό μαρτύριο εἶναι χάρισμα «Ὑμῖν ἐχαρίσθη τό ὑπέρ Χριστοῦ οὐ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φιλ. 1, 29).
Ὁ Ἅγιος εἶναι προστάτης, ὅσο ζοῦσε, προστάτευε τούς εὐσεβεῖς νέους ἀπό τίς ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ. Κι ἀπό τόν οὐρανό, πού ὁ Δημήτριος βρέθηκε μετά τό μαρτύριο, δέν παύει νά προστατεύει. Οἱ χριστιανοί ἔχουμε ἀκαταμάχητους προστάτες τῆς ζωῆς καί τῆς ψυχῆς μας, τούς Ἁγίους. Καί σήμερα ἀντί νά ἀναζητᾶμε σάν ἄνθρωποι, σάν κοινωνία, σάν ἔθνος προστάτες σέ Ἀνατολή καί Δύση θά πρέπει νά καταφεύγουμε στήν προστασία τοῦ παντοδύναμου πατέρα μας καί τήν καλλίνικην μαρτυρίαν τῆς πίστεώς μας.
Καί τέλος ὁ ἅγιος ἦταν ἕνας προπονητής ψυχῶν. Στήν Θεσσαλονίκη διοργανώθηκε ἕνας ἀγώνας. Ὁ ἕνας γίγαντας, ὁ Λιαῖος, ὁ ἄλλος νάνος, ὁ Νέστωρ. Στήν πάλη αὐτή δέν νίκησε ἡ ρώμη τοῦ σώματος ἀλλά ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς, νίκησε ἡ πίστη. Πίσω ἀπό τόν νεαρό ἀγωνιστή βρισκόταν ὁ προπονητής του, ὁ Δημήτριος. Αὐτός εἶχε γυμνάσει τήν ψυχή του νεαροῦ μαθητή γιά νά νικήσει.
Ὁ ἅγιος Δημήτριος προετοίμαζε ἀγωνιστές τῆς πίστεως. Σήμερα δέν προετοιμάζουμε ἀγωνιστές. Ἡ οἰκογένεια, τό σχολεῖο ἀγνοοῦν ὅτι ἡ ζωή κερδίζεται μέ τίς νίκες τῆς ψυχῆς. Γι’ αὐτό τά παιδιά μας χάνουν τίς μάχες καί ὑποδουλώνονται στήν πορνεία, τήν ἀπιστία, τό ἔγκλημα, τήν βία, τήν ἀσωτία. Ἀγύμναστοι βουλιάζουν στό τέλμα καί χάνονται στό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας πού καταπίνει τίς ψυχές καί τήν ζωή τους.
Αὐτός ἦταν ὁ Ἅγιος Δημήτριος. Παράδειγμα ζωῆς σέ μικρούς καί μεγάλους. Ἀφορμή γιά αὐτοκριτική. Νά διαπιστώσουμε πόσο πεσμένη εἶναι ἡ ζωή μας καί τό ἀγωνιστικό φρόνημά μας. Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τούς Ἁγίους μας γιά νά ζήσει.
Ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη τούς Ἁγίους μας γιά νά ζήσουμε.
(Β΄ Τιμόθεον β΄ 1-10)
Ἡ ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου, ζητᾶ ἁγίους, ζητᾶ μάρτυρες, ἔχει ἐπιστήμονες, ἔχει κυβερνῆτες πολιτικούς, ἔχει, ἔχει, ἔχει. Καί τί δέν ἔχει. Ὅλοι αὐτοί μᾶς χρειάζονται γιά τήν ζωή μας αὐτή. Οἱ μάρτυρες καί οἱ ἅγιοι μᾶς ὑπενθυμίζουν τήν ἄλλη ζωή στήν ὁποία ὑποχρεωτικά θά βρεθοῦμε ὅλοι καί τήν ὁποία ὅμως θά κερδίσουν μόνο οἱ ἅγιοι.
Ἡ χώρα μας εἶναι τόπος ἁγίων καί μαρτύρων. Κάθε σπιθαμή γῆς εἶναι ποτισμένη μέ τό αἷμα κάποιου ἤ κάποιων μαρτύρων. Τό ἑλληνικό χῶμα εἶναι ζυμωμένο μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων. Κι ὁ ἅγιος Δημήτριος εἶναι ἀπ’ αὐτούς τούς μάρτυρες, πού πότισαν μέ τό αἷμα τους τόν Ἑλληνικό χῶρο. Ἄς προσπαθήσουμε σήμερα νά πλησιάσουμε τόν ἅγιο Δημήτριο, ἔχει νά μᾶς διδάξει πολλά μέ τήν ζωή του, τήν πίστη του, τό μαρτύριό του.
Ὁ ἅγιος Δημήτριος ἦταν ἱεραπόστολος. Γνώρισε τόν Χριστό σέ χρόνια δύσκολα, σέ χρόνια διωγμῶν καί μάλιστα τοῦ διωγμοῦ τοῦ Δεκίου πού ἦταν κι ὁ σκληρότερος. Ὁ Χριστός τόν εἴλκυσε, εἴλκυσε τήν εὐγενή ψυχή του, τόσο τόν πίστεψε γιά Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ὥστε δέν μπόρεσε νά ἡσυχάσει μέ τήν σκέψη ὅτι τόσοι συνάνθρωποι του δέν τόν ἔχουν γνωρίσει. Οὔτε τά δύσκολα χρόνια, οὔτε τό μεγάλο ἀξίωμά του τόν ἐμπόδισαν στό ξεχείλισμα αὐτῆς τῆς ἀγάπης γιά τήν ἱεραποστολή. Ἄν ὁ Χριστός διήνυσε τήν ἰλιγγιώδη ἀπόσταση πού χωρίζει τήν γῆ ἀπό τόν οὐρανό, καί κατέβηκε, ἄν ὁ Χριστός ἀνέβηκε στό δυσκολώτερο ἀνέβασμα τήν σκάλα τοῦ Σταυροῦ, τί εἶναι γιά τόν χριστιανό νά διανύσει λίγα μέτρα, ἔστω λίγα χιλιόμετρα νά βρεῖ μία ψυχή ἤ νά ὑποστεῖ μία μικρή περιπέτεια γιά νά ὁδηγήσει ἄλλους στόν Χριστό. Μία τέτοια σκέψη κάνει τόν ἱεραπόστολο Δημήτριο ζηλωτή. Βάζει τό μεγάλο σύνθημα : Δέν πρέπει νά περάσει ἡμέρα τῆς ζωῆς μου, πού μία τουλάχιστον ψυχή δέν θά τήν ὁδηγήσω στόν Χριστό. Ἰδιαίτερος ἱεραποστολικός στόχος ἦταν οἱ νέοι διότι οἱ νέοι ἀνήκουν στόν Χριστό. Οἱ νέοι θά ἔπρεπε νά εἶναι καί ὁ δικός μας στόχος, πού ὀφείλουμε νά ἐνδιαφερθοῦμε γι’ αὐτούς. Τήν ὥρα, πού ἐμεῖς ἀδιαφοροῦμε ἤ κοιμώμαστε οἱ ἀντίχριστοι στοχεύουν τά νιάτα καί τά κερδίζουν.
Ὁ ἅγιος Δημήτριος εἶναι γνωστός ὡς Μυροβλήτης. Ὁ Θεός τόν τίμησε μέ τό νά ἀναβλύζει μύρο ὁ τάφος του γιατί πολύτιμο μύρο ἦταν ἡ ζωή του. Ὁ ἅγιος εἶναι εὐωδία Χριστοῦ. Μέσα σέ μία βρώμικη ἐποχή, ἕνας ἅγιος μοσχοβολᾶ οὐράνιο ἄρωμα. Μύρο ἀκόμα ἦταν τό αἷμα του. Τό αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι τό ὡραιότερο στολίδι τῆς Ἐκκλησίας μας. Σ’ ἕνα τροπάριο τῆς μνήμης του ἀκοῦμε «Ταῖς τῶν αἱμάτων σου ρεῖθροις, Δημήτριε τήν ἐκκλησίαν θεός ἐπορφύρωσε». Αἷμα ζητᾶ ἡ Ἐκκλησία, θυσία ζωῆς. Φαίνεται σκληρός ὁ λόγος κι ὅμως εἶναι ἀληθινός. Ἔλλειψη μαρτυρίου σημαίνει ἔλλειψη μαρτυρίας καί ὁμολογίας. Ἔλλειψη μαρτυρίου σημαίνει ἔλλειψη χάριτος, διότι τό μαρτύριο εἶναι χάρισμα «Ὑμῖν ἐχαρίσθη τό ὑπέρ Χριστοῦ οὐ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φιλ. 1, 29).
Ὁ Ἅγιος εἶναι προστάτης, ὅσο ζοῦσε, προστάτευε τούς εὐσεβεῖς νέους ἀπό τίς ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ. Κι ἀπό τόν οὐρανό, πού ὁ Δημήτριος βρέθηκε μετά τό μαρτύριο, δέν παύει νά προστατεύει. Οἱ χριστιανοί ἔχουμε ἀκαταμάχητους προστάτες τῆς ζωῆς καί τῆς ψυχῆς μας, τούς Ἁγίους. Καί σήμερα ἀντί νά ἀναζητᾶμε σάν ἄνθρωποι, σάν κοινωνία, σάν ἔθνος προστάτες σέ Ἀνατολή καί Δύση θά πρέπει νά καταφεύγουμε στήν προστασία τοῦ παντοδύναμου πατέρα μας καί τήν καλλίνικην μαρτυρίαν τῆς πίστεώς μας.
Καί τέλος ὁ ἅγιος ἦταν ἕνας προπονητής ψυχῶν. Στήν Θεσσαλονίκη διοργανώθηκε ἕνας ἀγώνας. Ὁ ἕνας γίγαντας, ὁ Λιαῖος, ὁ ἄλλος νάνος, ὁ Νέστωρ. Στήν πάλη αὐτή δέν νίκησε ἡ ρώμη τοῦ σώματος ἀλλά ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς, νίκησε ἡ πίστη. Πίσω ἀπό τόν νεαρό ἀγωνιστή βρισκόταν ὁ προπονητής του, ὁ Δημήτριος. Αὐτός εἶχε γυμνάσει τήν ψυχή του νεαροῦ μαθητή γιά νά νικήσει.
Ὁ ἅγιος Δημήτριος προετοίμαζε ἀγωνιστές τῆς πίστεως. Σήμερα δέν προετοιμάζουμε ἀγωνιστές. Ἡ οἰκογένεια, τό σχολεῖο ἀγνοοῦν ὅτι ἡ ζωή κερδίζεται μέ τίς νίκες τῆς ψυχῆς. Γι’ αὐτό τά παιδιά μας χάνουν τίς μάχες καί ὑποδουλώνονται στήν πορνεία, τήν ἀπιστία, τό ἔγκλημα, τήν βία, τήν ἀσωτία. Ἀγύμναστοι βουλιάζουν στό τέλμα καί χάνονται στό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας πού καταπίνει τίς ψυχές καί τήν ζωή τους.
Αὐτός ἦταν ὁ Ἅγιος Δημήτριος. Παράδειγμα ζωῆς σέ μικρούς καί μεγάλους. Ἀφορμή γιά αὐτοκριτική. Νά διαπιστώσουμε πόσο πεσμένη εἶναι ἡ ζωή μας καί τό ἀγωνιστικό φρόνημά μας. Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τούς Ἁγίους μας γιά νά ζήσει.
Ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη τούς Ἁγίους μας γιά νά ζήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου