ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
19 Ἰουλίου 1998
«Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι».
Μιλώντας, Χριστιανοί μου, ὁ Χριστός μας στούς Ἰουδαίους, κατά τή διάρκεια τῆς «ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλίας» Του καί γνωρίζοντας, ὡς παντογνώστης, τίς ἐσωτερικές διαθέσεις, τίς ἐνστάσεις καί ἐπιθυμίες γιά τό ἔργο τοῦ Μεσσία καί γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων, προσπαθεῖ μέ τήν πιό πάνω φράση Του νά τούς δώσει νά ἐννοήσουν ὅτι, ὄντας Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Μεσσίας, δέν θά γινόταν στόν κόσμο «καταλυτής», ἀλλά «τελειωτής». Δέν ἦλθε ὁ Χριστός μας γιά νά κρημνίσει, ἀλλά γιά νά οἰκοδομήσει. Δέν ἦλθε στήν Πρώτη Του Παρουσία «ἵνα κρίνῃ, ἀλλ᾿ ἵνα σώσῃ τὸν κόσμον....». Ἦλθε πνευματικός καί ἠθικός ἀναμορφωτής τῶν ἀνθρώπων. «Οὐκ ἦλθον καταλῦσαι», εἶπε, «ἀλλὰ πληρῶσαι». Τί ἆραγε περισσότερο νά σημαίνει ἡ λέξη αὐτή «πληρῶσαι....» στά θεϊκά χείλη καί ποιά ἡ βαθύτερη σημασία καί ἀξία της;
Ἐκεῖνο πού κατ᾿ ἀρχήν πρέπει νά σκεφθοῦμε εἶναι τό τί ἔλειπε ἀπό τό Μωσαϊκό Νόμο, καί τό ὁποῖο ὁ Χριστός μας πρόσθεσε, συμπληρώνοντάς τον καί ὀλοκληρώνοντάς τον.
Ἦταν ἡ «καινή ἐντολή», ἡ καινούργια ἐντολή τῆς Ἀγάπης!! Προσθέτοντας στίς Δέκα Ἐντολές τήν ἐντολή τῆς Ἀγάπης, διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἐφαρμογή τους παίρνει ἄλλο ὕφος καί οἱ ἄνθρωποι, ἐφαρμόζοντας αὐτές, ἔχουν ἄλλο ἦθος ζωῆς. Ἀπό τότε οἱ ἐντολές τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου δέν ἔχουν χαρακτῆρα ἄκαμπτης καί δεσμευτικῆς ἐπιβολῆς στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά εἰρηνικῆς καί ἐγκάρδιας ἀποδοχῆς. Ξεκινώντας οἱ Χριστιανοί μέ διάθεση ἀγάπης πρός τούς συνανθρώπους τους, αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά εἶναι εἰλικρινεῖς, τίμιοι, φιλαλήθεις εὐθεῖς στίς σχέσεις τους καί στίς συναναστροφές τους (δέ λένε ψέμματα, δέν κλέβουν, οὔτε ἀτιμάζουν, οὔτε φθονοῦν, οὔτε ἀσεβοῦν πρός τόν Θεό καί τούς γονεῖς τους, ὄχι γιατί δέν μποροῦν νά κάνουν ἀλλιῶς, ἀλλά γιατί δέν θέλουν νά πληγώσουν τήν ἀδελφική ἀγάπη πού τούς δένει σάν παιδιά τοῦ οὐράνιου Πατέρα).
Καί γιά νά μήν μείνει στή σκέψη τους καμμιά ἀμφιβολία γιά τήν πραγματικότητα τῆς ζωῆς πού τή χρωματίζει ἡ θεόσταλτη ἀγάπη καί καμμιά ἀμφισβήτηση γιά τή δυνατότητα ἐφαρμογῆς τοῦ ὁλοκληρωμένου Μωσαϊκοῦ Νόμου ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἔγινε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας ὑπόδειγμα καί ὑπογραμμός ἐκτέλεσής του σ᾿ ὅλη του τήν πληρότητα.
Καί ἐνῶ, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός μας, ὄχι μόνο δέν κατέστρεψε τό Μωσαϊκό Νόμο γιά νά φτιάξει τή ζωή μας γνήσια καί ἀληθινή, ἀλλά καί τόν συμπλήρωσε καί μᾶς ἔδωσε τή δυνατότητα νά τόν ἐφαρμόζουμε στήν πράξη, πολλοί ἄνθρωποι σήμερα, ὄχι μόνο σκέπτονται μέ ἕνα τρόπο ἀρνητικό γιά τά ἀτομικά καί κοινωνικά προβλήματα, ἀλλά, ἀπλοποιώντας καί ὑποβαθμίζοντας τήν οὐσιαστική σημασία τους, καταλύουν κάθε δυνατότητα ἠθικῆς καί λογικῆς ἐπίλυσής τους καί καταστρατηγοῦν θείους καί ἀνθρώπινους θεσμούς καί κανόνες δικαίου. Καταστρώνουν παράνομα σχέδια, ἐμπνέονται ἄτιμα συστήματα, θέτουν σέ ἐφαρμογή ἀνήθικες μεθόδους, πού κατασκευάζουν μέσα στό χῶρο μιᾶς νοσηρῆς ἀνθρωποκεντρικῆς καί ἐγωιστικῆς νοοτροπίας, ὄντας ἔτσι ὅλα αὐτά τελείως ἔξω ἀπό τό αἰώνιο θέλημα καί ἐνάντια στό Νόμο τοῦ Θεοῦ. Καί τό παράδοξο εἶναι ὅτι ζοῦν ἔτσι μέ τήν αὐταπάτη πώς κάτι καλύτερο δικό τους ἔχουν νά βάλουν στή θέση τοῦ θείου Νόμου, πού τόσο ἐπιπόλαια περιφρονοῦν καί καταλύουν. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά πολλές φορές, δαιμονόπληκτοι καθώς εἶναι ἀρκετοί, ὁρμοῦν γιά νά κρημνίσουν τά πάντα. Πιστεύουν πώς ἡ ζωή δέν ἔχει θεμέλια καί βάσεις σταθερές. Ξεθεμελιώνουν τή ζωή, γιά νά τή στηρίξουν πάνω σέ νέα θεμέλια. Τό εἴδαμε αὐτό στόν αἰῶνα μας ἰδιαίτερα ἔντονα, μέ τίς διάφορες φιλοσοφικοκοινωνικές ἰδεολογίες καί τά ψευτομεσσιανικά συστήματα καί τό ζήσαμε στήν πρακτική του πλευρά στά ἀποτελέσματα καί κάτω ἀπό τά ἐρείπια δύο παγκοσμίων πολέμων.
Πρέπει νά τό ποῦμε, Χριστιανοί μου. Κανένας δέν ἔχει τό δικαίωμα, ὅσο καί ἄν εἶναι εἰλικρινής στίς προθέσεις του, νά πειραματίζεται πάνω στή ζωή καί στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Κανείς δέν πρέπει νά ἔχει τήν τόλμη νά κρημνίζει τόν κόσμο, μέ τή δικαιολογία καί τή μάταιη καύχηση πώς θέλει καί μπορεῖ νά τόν ξαναχτίσει καλύτερο. «Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι...», σημειώνει ὁ προφητικός λόγος. Κανείς δέν μπορεῖ νά βάλει ἄλλο θεμέλιο στίς ζωές καί στίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων, «παρὰ τὸν κείμενον», ἐκτός ἀπό αὐτό πού ἔχει μπεῖ ἀληθινά σταθερό καί ἐγγυημένο καί πού εἶναι ὁ Χριστός μας, ἡ ἀλήθειά Του καί ὁ θεϊκός Νόμος.
Πάνω σ᾿ αὐτόν τόν θεμέλιο ἔκτισαν οἱ αἰῶνες μέ πολύτιμα ἤ ψεύτικα ὑλικά τό οἰκοδόμημα τῆς ζωῆς καί τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ἱστορίας. Ἄν δέν ἦσαν καλά ὅλα τά ὑλικά, μέ τά ὁποῖα ἔκτισαν ὥς τώρα οἱ ἄνθρωποι τό οἰκοδόμημά τους, καί ἄν γι᾿ αὐτό ἡ ζωή σήμερα παρουσιάζει ἀντινομίες καί ἀντιφάσεις, κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ πώς φταίει ὁ θεμέλιος, δηλ. ὁ Χριστός μας. Τέτοιες σκέψεις μόνον ὁ Ἀντίχριστος μπορεῖ νά σοφισθεῖ καί νά ἐμφυτεύσει στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Μόνον αὐτός, «ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἤ σέβασμα».
Ὅποιος φιλοδοξεῖ γιά νά δοῦν οἱ ἄνθρωποι καλύτερες ἡμέρες, τό μόνο πού ἔχει νά κάνει εἶναι ν᾿ ἀρχίσει νά οἰκοδομεῖ τή ζωή πάνω στόν ἀλάνθαστο καί δοκιμασμένο Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ πρῶτα ἀρχίσει νά μορφώνει καί νά οἰκοδομεῖ ἀληθινά τόν ἑαυτό του.
Ἡ Ἐκκλησία μας πάντοτε ἀντιστέκεται καί ἀμύνεται στά καταλυτικά ρεύματα καί κινήματα τῆς ζωῆς καί μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας καί ἀληθινά οἰκοδομεῖ τή ζωή τῶν ἀνθρώπων καί τούς συμφιλιώνει. Καί ὁ κάθε πιστός Χριστιανός, βλέποντας τήν μόνη ἀληθινή δυνατότητα τῆς ζωῆς στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, πού σάν κοινωνία ἀγάπης καί ἐλπίδας καί δικαιοσύνης πορεύεται καί ἀναμορφώνει τήν ἱστορία, ἀκουμπᾶ μέ χαρά καί ἐμπιστοσύνη στή χαρισματική ζωή της καί, εὐχόμενος, ἐπαναλαμβάνει τά λόγια τῶν ἁγίων «ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μου». ΑΜΗΝ.
19 Ἰουλίου 1998
«Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι».
Μιλώντας, Χριστιανοί μου, ὁ Χριστός μας στούς Ἰουδαίους, κατά τή διάρκεια τῆς «ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλίας» Του καί γνωρίζοντας, ὡς παντογνώστης, τίς ἐσωτερικές διαθέσεις, τίς ἐνστάσεις καί ἐπιθυμίες γιά τό ἔργο τοῦ Μεσσία καί γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων, προσπαθεῖ μέ τήν πιό πάνω φράση Του νά τούς δώσει νά ἐννοήσουν ὅτι, ὄντας Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Μεσσίας, δέν θά γινόταν στόν κόσμο «καταλυτής», ἀλλά «τελειωτής». Δέν ἦλθε ὁ Χριστός μας γιά νά κρημνίσει, ἀλλά γιά νά οἰκοδομήσει. Δέν ἦλθε στήν Πρώτη Του Παρουσία «ἵνα κρίνῃ, ἀλλ᾿ ἵνα σώσῃ τὸν κόσμον....». Ἦλθε πνευματικός καί ἠθικός ἀναμορφωτής τῶν ἀνθρώπων. «Οὐκ ἦλθον καταλῦσαι», εἶπε, «ἀλλὰ πληρῶσαι». Τί ἆραγε περισσότερο νά σημαίνει ἡ λέξη αὐτή «πληρῶσαι....» στά θεϊκά χείλη καί ποιά ἡ βαθύτερη σημασία καί ἀξία της;
Ἐκεῖνο πού κατ᾿ ἀρχήν πρέπει νά σκεφθοῦμε εἶναι τό τί ἔλειπε ἀπό τό Μωσαϊκό Νόμο, καί τό ὁποῖο ὁ Χριστός μας πρόσθεσε, συμπληρώνοντάς τον καί ὀλοκληρώνοντάς τον.
Ἦταν ἡ «καινή ἐντολή», ἡ καινούργια ἐντολή τῆς Ἀγάπης!! Προσθέτοντας στίς Δέκα Ἐντολές τήν ἐντολή τῆς Ἀγάπης, διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἐφαρμογή τους παίρνει ἄλλο ὕφος καί οἱ ἄνθρωποι, ἐφαρμόζοντας αὐτές, ἔχουν ἄλλο ἦθος ζωῆς. Ἀπό τότε οἱ ἐντολές τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου δέν ἔχουν χαρακτῆρα ἄκαμπτης καί δεσμευτικῆς ἐπιβολῆς στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά εἰρηνικῆς καί ἐγκάρδιας ἀποδοχῆς. Ξεκινώντας οἱ Χριστιανοί μέ διάθεση ἀγάπης πρός τούς συνανθρώπους τους, αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά εἶναι εἰλικρινεῖς, τίμιοι, φιλαλήθεις εὐθεῖς στίς σχέσεις τους καί στίς συναναστροφές τους (δέ λένε ψέμματα, δέν κλέβουν, οὔτε ἀτιμάζουν, οὔτε φθονοῦν, οὔτε ἀσεβοῦν πρός τόν Θεό καί τούς γονεῖς τους, ὄχι γιατί δέν μποροῦν νά κάνουν ἀλλιῶς, ἀλλά γιατί δέν θέλουν νά πληγώσουν τήν ἀδελφική ἀγάπη πού τούς δένει σάν παιδιά τοῦ οὐράνιου Πατέρα).
Καί γιά νά μήν μείνει στή σκέψη τους καμμιά ἀμφιβολία γιά τήν πραγματικότητα τῆς ζωῆς πού τή χρωματίζει ἡ θεόσταλτη ἀγάπη καί καμμιά ἀμφισβήτηση γιά τή δυνατότητα ἐφαρμογῆς τοῦ ὁλοκληρωμένου Μωσαϊκοῦ Νόμου ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἔγινε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας ὑπόδειγμα καί ὑπογραμμός ἐκτέλεσής του σ᾿ ὅλη του τήν πληρότητα.
Καί ἐνῶ, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός μας, ὄχι μόνο δέν κατέστρεψε τό Μωσαϊκό Νόμο γιά νά φτιάξει τή ζωή μας γνήσια καί ἀληθινή, ἀλλά καί τόν συμπλήρωσε καί μᾶς ἔδωσε τή δυνατότητα νά τόν ἐφαρμόζουμε στήν πράξη, πολλοί ἄνθρωποι σήμερα, ὄχι μόνο σκέπτονται μέ ἕνα τρόπο ἀρνητικό γιά τά ἀτομικά καί κοινωνικά προβλήματα, ἀλλά, ἀπλοποιώντας καί ὑποβαθμίζοντας τήν οὐσιαστική σημασία τους, καταλύουν κάθε δυνατότητα ἠθικῆς καί λογικῆς ἐπίλυσής τους καί καταστρατηγοῦν θείους καί ἀνθρώπινους θεσμούς καί κανόνες δικαίου. Καταστρώνουν παράνομα σχέδια, ἐμπνέονται ἄτιμα συστήματα, θέτουν σέ ἐφαρμογή ἀνήθικες μεθόδους, πού κατασκευάζουν μέσα στό χῶρο μιᾶς νοσηρῆς ἀνθρωποκεντρικῆς καί ἐγωιστικῆς νοοτροπίας, ὄντας ἔτσι ὅλα αὐτά τελείως ἔξω ἀπό τό αἰώνιο θέλημα καί ἐνάντια στό Νόμο τοῦ Θεοῦ. Καί τό παράδοξο εἶναι ὅτι ζοῦν ἔτσι μέ τήν αὐταπάτη πώς κάτι καλύτερο δικό τους ἔχουν νά βάλουν στή θέση τοῦ θείου Νόμου, πού τόσο ἐπιπόλαια περιφρονοῦν καί καταλύουν. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά πολλές φορές, δαιμονόπληκτοι καθώς εἶναι ἀρκετοί, ὁρμοῦν γιά νά κρημνίσουν τά πάντα. Πιστεύουν πώς ἡ ζωή δέν ἔχει θεμέλια καί βάσεις σταθερές. Ξεθεμελιώνουν τή ζωή, γιά νά τή στηρίξουν πάνω σέ νέα θεμέλια. Τό εἴδαμε αὐτό στόν αἰῶνα μας ἰδιαίτερα ἔντονα, μέ τίς διάφορες φιλοσοφικοκοινωνικές ἰδεολογίες καί τά ψευτομεσσιανικά συστήματα καί τό ζήσαμε στήν πρακτική του πλευρά στά ἀποτελέσματα καί κάτω ἀπό τά ἐρείπια δύο παγκοσμίων πολέμων.
Πρέπει νά τό ποῦμε, Χριστιανοί μου. Κανένας δέν ἔχει τό δικαίωμα, ὅσο καί ἄν εἶναι εἰλικρινής στίς προθέσεις του, νά πειραματίζεται πάνω στή ζωή καί στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Κανείς δέν πρέπει νά ἔχει τήν τόλμη νά κρημνίζει τόν κόσμο, μέ τή δικαιολογία καί τή μάταιη καύχηση πώς θέλει καί μπορεῖ νά τόν ξαναχτίσει καλύτερο. «Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι...», σημειώνει ὁ προφητικός λόγος. Κανείς δέν μπορεῖ νά βάλει ἄλλο θεμέλιο στίς ζωές καί στίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων, «παρὰ τὸν κείμενον», ἐκτός ἀπό αὐτό πού ἔχει μπεῖ ἀληθινά σταθερό καί ἐγγυημένο καί πού εἶναι ὁ Χριστός μας, ἡ ἀλήθειά Του καί ὁ θεϊκός Νόμος.
Πάνω σ᾿ αὐτόν τόν θεμέλιο ἔκτισαν οἱ αἰῶνες μέ πολύτιμα ἤ ψεύτικα ὑλικά τό οἰκοδόμημα τῆς ζωῆς καί τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ἱστορίας. Ἄν δέν ἦσαν καλά ὅλα τά ὑλικά, μέ τά ὁποῖα ἔκτισαν ὥς τώρα οἱ ἄνθρωποι τό οἰκοδόμημά τους, καί ἄν γι᾿ αὐτό ἡ ζωή σήμερα παρουσιάζει ἀντινομίες καί ἀντιφάσεις, κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ πώς φταίει ὁ θεμέλιος, δηλ. ὁ Χριστός μας. Τέτοιες σκέψεις μόνον ὁ Ἀντίχριστος μπορεῖ νά σοφισθεῖ καί νά ἐμφυτεύσει στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Μόνον αὐτός, «ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἤ σέβασμα».
Ὅποιος φιλοδοξεῖ γιά νά δοῦν οἱ ἄνθρωποι καλύτερες ἡμέρες, τό μόνο πού ἔχει νά κάνει εἶναι ν᾿ ἀρχίσει νά οἰκοδομεῖ τή ζωή πάνω στόν ἀλάνθαστο καί δοκιμασμένο Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ πρῶτα ἀρχίσει νά μορφώνει καί νά οἰκοδομεῖ ἀληθινά τόν ἑαυτό του.
Ἡ Ἐκκλησία μας πάντοτε ἀντιστέκεται καί ἀμύνεται στά καταλυτικά ρεύματα καί κινήματα τῆς ζωῆς καί μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας καί ἀληθινά οἰκοδομεῖ τή ζωή τῶν ἀνθρώπων καί τούς συμφιλιώνει. Καί ὁ κάθε πιστός Χριστιανός, βλέποντας τήν μόνη ἀληθινή δυνατότητα τῆς ζωῆς στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, πού σάν κοινωνία ἀγάπης καί ἐλπίδας καί δικαιοσύνης πορεύεται καί ἀναμορφώνει τήν ἱστορία, ἀκουμπᾶ μέ χαρά καί ἐμπιστοσύνη στή χαρισματική ζωή της καί, εὐχόμενος, ἐπαναλαμβάνει τά λόγια τῶν ἁγίων «ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μου». ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου