ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 23-3-2014
Ενας ἀοίδιµος Μητροπολίτης ἔγραφε: «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ ὑποκείµενον, τὰ γύρω του εἶναι τὰ «ἀντικείµενα». Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπον, ὅλα τὰ γύρω του εἶναι πράγµατα καὶ χρήµατα, δηλ. ἢ ἀποτελέσµατα τῶν πράξεων τοῦ ἀνθρώπου ἢ µέσα πρὸς χρῆσιν τοῦ ἀνθρώπου». Ἂν γελασθοῦµε καὶ µεταθέσουµε τὸν ἑαυτὸ µας καὶ τὴν ἐλπίδα µας στὰ πράγµατα ποὺ µᾶς περιβάλλουν, χάσαµε τὴ δύναµή µας καὶ τὴ θέση µας. Οὐδέποτε πρέπει νὰ ξεχάσουµε πὼς ἔχουµε ψυχή, ποὺ ἀξίζει περισσότερο ἀπ’ ὅλα, ὅσα ἔχει ὁ κόσµος γύρω µας. Αὐτὲς τὶς ἀλήθειες ἐκφράζει τὸ σηµερινὸ Εὐαγγέλιο καὶ µάλιστα τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ποὺ πιστοποιοῦν τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς µας.
Εἶναι ἀδύνατο ἕνας ἄνθρωπος νὰ κερδίσει ὅλο τὸν κόσµο. Ἀκόµη κι ἂν αὐτὸ ἦταν κατορθωτό, δὲν εἶχε νὰ ὠφεληθεῖ τίποτε. Ὁ κόσµος εἶναι πεπερασµένος, ἐνῶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, συνδεδεµένη µέ τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ, παραµένει ἀθάνατη. Μὲ τὰ πράγµατα τοῦ κόσµου ἔχουµε µιὰ τέρψη πρόσκαιρη, ἐνῶ µἐ τὴν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς µας µιὰ κόλαση αἰώνια. Ὅλη τὴν Οἰκουµένη νὰ ἔχουµε, δὲν ἀξίζει οὔτε ζυγίζει ὅσο ἡ ψυχή µας, δηλ. ἡ ὕπαρξή µας. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς κάνει µιὰ ἀνάλυση σπουδαία πάνω στὸ σηµεῖο αὐτό. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι διπλός. Ὁ ἐκτός, δηλ. τὸ σῶµα, καὶ ὁ ἐσωτερικὸς ἄνθρωπος, «ἡ ψυχὴ δηλονότι». Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἐκτὸς ἄνθρωπος προδώσει τὸν ἑαυτό του στὸ θάνατο, «ἀπόλλυσι τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν χωριζοµένην αὐτοῦ», δηλ. χάνει καὶ τὴν ψυχή του, ποὺ χωρίζεται ἀπ’ αὐτόν. Ὁ φιλόψυχος, ἐπειδὴ ἀγαπᾶ τὸν παρόντα αἰῶνα καὶ ὅσα πράγµατα ἔχει ὁ αἰῶνας αὐτός, ζηµιώνει τὴν ψυχή του καὶ τὴν ἀποστερεῖ, «τῆς ὄντως ζωῆς». Ἡ ἀποδοχή τῆς θυσίας νὰ σηκώσουµε τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ ἀπαρνηθούµε τὸν ἑαυτό µας καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουµε, δὲν ἰσοσταθµίζεται οὔτε µέ τὴν κατάκτηση ὅλου τοῦ κόσµου. Τὴν ὄντως ζωή, ποὺ µᾶς παρέχει ὁ Χριστός, δὲν µπορούµε νὰ τὴν ἀντικαταστήσουµε µέ τίποτε. Αὐτό σημαίνει στο σημεῖο το «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;»
Ἡ ἄρση τοῦ Σταυροῦ εἶναι µιὰ πορεία πρὸς ἐκτέλεση. Ἐὰν ὁ Σταυρὸς ἀναµένει τὸ Σωτῆρα, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ εἶναι διαφορετικὴ ἡ τύχη τῶν µαθητῶν τοῦ Χριστοῦ κι ὅλων ὅσοι θὰ πιστεύσουν στὸ πρόσωπό Του στὸ µέλλον. Ὁ πιστὸς µαθητής, γράφει ἕνας θεολόγος, ἀκολουθεῖ καὶ µιµεῖται τὸ διδάσκαλό του ὄχι µόνο στὴ ζωὴ ἀλλὰ καὶ στὸ θάνατο. Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ µας εἶναι βασικὴ προϋπόθεση, γιὰ νὰ ἀποκτήσουµε τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Σηµαίνει τὴν ἀπονέκρωση τοῦ ἐγὼ µας, τῶν ἐπιθυµιῶν µας καὶ τῆς δαιµονικῆς αὐτάρκειας τοῦ ἑαυτοῦ µας. Ἐπίσης, ἡ ὑποταγὴ µας στὸ Χριστὸ ἀπαιτεῖ, ἐφ’ ὅσον Τὸν ἀκολουθήσουµε, τὴν θετικὴ ἐργασία τῶν ἐντολῶν Του. Ὅλα αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἴσως φαίνονται δυσέφικτα καὶ ἀκατανόητα γιὰ τὴν ἐποχὴ µας. Πολλοὶ, ἴσως, τὰ θεωροῦν καὶ οὐτοπικά. Εἶναι λάθος αὐτό. Ὅσοι ἀγωνίζονται πνευµατικὰ γνωρίζουν πὼς εἶναι ἐφαρµόσιµα καὶ ἀληθινά. Εἴµαστε στηριγµένοι στὰ πάθη µας, ποὺ ἐµποδίζουν νὰ πάρουµε µέσα µας τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτὸ µᾶς φαίνονται δύσκολα τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἂς ἀρχισουµε νὰ κάνουµε µικρὲς προσπάθειες µέ τὴν προσευχή, τὴν ἐκκοπὴ τοῦ θελήµατός µας, τὴν ἐφαρµογὴ τῶν ἐντολῶν, καὶ τότε θὰ δούµε τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσµατα. Ἡ δειλία εἶναι κατάσταση ποὺ τὴν καλλιεργεῖ ὁ διάβολος. Ὁ ἀββᾶς Ἰσαὰκ ἔλεγε πώς µιὰ µικρὴ προσπάθεια ποὺ γίνεται κάθε µέρα, φέρνει πολὺ καρπό. Ἀντίθετα, ἡ ραθυµία γιὰ µιὰ σωστὴ πνευµατικὴ ζωὴ φέρνει τὸ θάνατο. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος µᾶς ὑπενθυµίζει πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πρότυπο τῆς ζωῆς µας κι Αὐτὸν ὀφείλουµε νὰ ἀκολουθήσουµε: «Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ἡµῶν, ὑµῖν ὑπολιµπάνων ὑπογραµµόν, ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. 2,21).
Ενας ἀοίδιµος Μητροπολίτης ἔγραφε: «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ ὑποκείµενον, τὰ γύρω του εἶναι τὰ «ἀντικείµενα». Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπον, ὅλα τὰ γύρω του εἶναι πράγµατα καὶ χρήµατα, δηλ. ἢ ἀποτελέσµατα τῶν πράξεων τοῦ ἀνθρώπου ἢ µέσα πρὸς χρῆσιν τοῦ ἀνθρώπου». Ἂν γελασθοῦµε καὶ µεταθέσουµε τὸν ἑαυτὸ µας καὶ τὴν ἐλπίδα µας στὰ πράγµατα ποὺ µᾶς περιβάλλουν, χάσαµε τὴ δύναµή µας καὶ τὴ θέση µας. Οὐδέποτε πρέπει νὰ ξεχάσουµε πὼς ἔχουµε ψυχή, ποὺ ἀξίζει περισσότερο ἀπ’ ὅλα, ὅσα ἔχει ὁ κόσµος γύρω µας. Αὐτὲς τὶς ἀλήθειες ἐκφράζει τὸ σηµερινὸ Εὐαγγέλιο καὶ µάλιστα τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ποὺ πιστοποιοῦν τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς µας.
Εἶναι ἀδύνατο ἕνας ἄνθρωπος νὰ κερδίσει ὅλο τὸν κόσµο. Ἀκόµη κι ἂν αὐτὸ ἦταν κατορθωτό, δὲν εἶχε νὰ ὠφεληθεῖ τίποτε. Ὁ κόσµος εἶναι πεπερασµένος, ἐνῶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, συνδεδεµένη µέ τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ, παραµένει ἀθάνατη. Μὲ τὰ πράγµατα τοῦ κόσµου ἔχουµε µιὰ τέρψη πρόσκαιρη, ἐνῶ µἐ τὴν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς µας µιὰ κόλαση αἰώνια. Ὅλη τὴν Οἰκουµένη νὰ ἔχουµε, δὲν ἀξίζει οὔτε ζυγίζει ὅσο ἡ ψυχή µας, δηλ. ἡ ὕπαρξή µας. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς κάνει µιὰ ἀνάλυση σπουδαία πάνω στὸ σηµεῖο αὐτό. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι διπλός. Ὁ ἐκτός, δηλ. τὸ σῶµα, καὶ ὁ ἐσωτερικὸς ἄνθρωπος, «ἡ ψυχὴ δηλονότι». Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἐκτὸς ἄνθρωπος προδώσει τὸν ἑαυτό του στὸ θάνατο, «ἀπόλλυσι τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν χωριζοµένην αὐτοῦ», δηλ. χάνει καὶ τὴν ψυχή του, ποὺ χωρίζεται ἀπ’ αὐτόν. Ὁ φιλόψυχος, ἐπειδὴ ἀγαπᾶ τὸν παρόντα αἰῶνα καὶ ὅσα πράγµατα ἔχει ὁ αἰῶνας αὐτός, ζηµιώνει τὴν ψυχή του καὶ τὴν ἀποστερεῖ, «τῆς ὄντως ζωῆς». Ἡ ἀποδοχή τῆς θυσίας νὰ σηκώσουµε τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ ἀπαρνηθούµε τὸν ἑαυτό µας καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουµε, δὲν ἰσοσταθµίζεται οὔτε µέ τὴν κατάκτηση ὅλου τοῦ κόσµου. Τὴν ὄντως ζωή, ποὺ µᾶς παρέχει ὁ Χριστός, δὲν µπορούµε νὰ τὴν ἀντικαταστήσουµε µέ τίποτε. Αὐτό σημαίνει στο σημεῖο το «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;»
Ἡ ἄρση τοῦ Σταυροῦ εἶναι µιὰ πορεία πρὸς ἐκτέλεση. Ἐὰν ὁ Σταυρὸς ἀναµένει τὸ Σωτῆρα, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ εἶναι διαφορετικὴ ἡ τύχη τῶν µαθητῶν τοῦ Χριστοῦ κι ὅλων ὅσοι θὰ πιστεύσουν στὸ πρόσωπό Του στὸ µέλλον. Ὁ πιστὸς µαθητής, γράφει ἕνας θεολόγος, ἀκολουθεῖ καὶ µιµεῖται τὸ διδάσκαλό του ὄχι µόνο στὴ ζωὴ ἀλλὰ καὶ στὸ θάνατο. Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ µας εἶναι βασικὴ προϋπόθεση, γιὰ νὰ ἀποκτήσουµε τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Σηµαίνει τὴν ἀπονέκρωση τοῦ ἐγὼ µας, τῶν ἐπιθυµιῶν µας καὶ τῆς δαιµονικῆς αὐτάρκειας τοῦ ἑαυτοῦ µας. Ἐπίσης, ἡ ὑποταγὴ µας στὸ Χριστὸ ἀπαιτεῖ, ἐφ’ ὅσον Τὸν ἀκολουθήσουµε, τὴν θετικὴ ἐργασία τῶν ἐντολῶν Του. Ὅλα αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἴσως φαίνονται δυσέφικτα καὶ ἀκατανόητα γιὰ τὴν ἐποχὴ µας. Πολλοὶ, ἴσως, τὰ θεωροῦν καὶ οὐτοπικά. Εἶναι λάθος αὐτό. Ὅσοι ἀγωνίζονται πνευµατικὰ γνωρίζουν πὼς εἶναι ἐφαρµόσιµα καὶ ἀληθινά. Εἴµαστε στηριγµένοι στὰ πάθη µας, ποὺ ἐµποδίζουν νὰ πάρουµε µέσα µας τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτὸ µᾶς φαίνονται δύσκολα τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἂς ἀρχισουµε νὰ κάνουµε µικρὲς προσπάθειες µέ τὴν προσευχή, τὴν ἐκκοπὴ τοῦ θελήµατός µας, τὴν ἐφαρµογὴ τῶν ἐντολῶν, καὶ τότε θὰ δούµε τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσµατα. Ἡ δειλία εἶναι κατάσταση ποὺ τὴν καλλιεργεῖ ὁ διάβολος. Ὁ ἀββᾶς Ἰσαὰκ ἔλεγε πώς µιὰ µικρὴ προσπάθεια ποὺ γίνεται κάθε µέρα, φέρνει πολὺ καρπό. Ἀντίθετα, ἡ ραθυµία γιὰ µιὰ σωστὴ πνευµατικὴ ζωὴ φέρνει τὸ θάνατο. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος µᾶς ὑπενθυµίζει πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πρότυπο τῆς ζωῆς µας κι Αὐτὸν ὀφείλουµε νὰ ἀκολουθήσουµε: «Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ἡµῶν, ὑµῖν ὑπολιµπάνων ὑπογραµµόν, ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. 2,21).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου