Ευγνωμοσύνη και αχαριστία
Δέκα
δυστυχισμένους ανθρώπους μάς παρουσιάζει η σημερινή Ευαγγελική
περικοπή. Δέκα ανθρώπους που ταλαιπωρούνταν από τη φοβερότερη μάστιγα
της εποχής εκείνης, τη λέπρα. Γι’ αυτό βίωναν την αδιαφορία, την
απομόνωση και την απόρριψη των συνανθρώπων τους, αφού οποιαδήποτε επαφή
μαζί τους θα μπορούσε ν’ αποβεί μοιραία. Ήταν, πράγματι, αξιολύπητα
πρόσωπα. Ζούσαν με την καθημερινή απειλή του θανάτου. Έβλεπαν το σώμα
τους, μέρα με τη μέρα, να διαλύεται και το σκιάχτρο του τέλους να
πλησιάζει.
Όταν πληροφορήθηκαν ότι στην περιοχή τους πλησίαζε ο Χριστός, κατέλαβαν κατάλληλη θέση στην άκρη του δρόμου, ελπίζοντας στο θαύμα της θεραπείας. Η κραυγή απελπισίας που Τού απηύθυναν βρήκε ανταπόκριση και ο Κύρός μας, με ένα Του λόγο, τους θεράπευσε. Και οι δέκα έλαβαν τη μεγάλη δωρεά του Θεού, την απαλλαγή από τη φοβερή μάστιγα της λέπρας. Και οι δέκα είδαν το ανέλπιστο να γίνεται πραγματικότητα, να θεραπεύονται και ν’ αποκτούν πλέον τη δυνατότητα να ζήσουν μια ομαλή και φυσιολογική κοινωνική ζωή.
Η συνέχεια, όμως, της διηγήσεως γίνεται αφορμή απορίας και προβληματισμού, αφού από τους δέκα ευεργετηθέντες πρώην λεπρούς, μόνο ένας νιώθει την ανάγκη να επιστρέψει και να πει δυο λόγια ευχαριστίας. Μόνο ένας αναγνώρισε στο πρόσωπο του Ιησού τον προσωπικό του Σωτήρα. Οι υπόλοιποι θεώρησαν συμπτωματική τη θεραπεία τους και, προφανώς, την απέδωσαν σε τυχαίο γεγονός και όχι στον λυτρωτικό και θεραπευτικό λόγο του Θεανθρώπου. Δέχονται μεν την ευεργεσία, ξεχνούν, όμως, τον ευεργέτη.
Το παράδειγμα των εννέα αγνωμόνων πρώην λεπρών το ακολουθούμε οι άνθρωποι όλων των εποχών, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όπως εκείνοι, έτσι κι εμείς γινόμαστε καθημερινά δέκτες της ανέκφραστης αγάπης και των απείρων ευεργεσιών του Θεού. Εκείνος μάς στόλισε με πλήθος χαρισμάτων. Προνοεί ακατάπαυστα για τον καθένα και τις ανάγκες μας. Η κορύφωση της αγάπης του υπήρξε η ενανθρώπιση και αποστολή του Αγαπημένου Υιού Του στον κόσμο, προκειμένου, διά της Σταυρικής Του θυσίας, να μάς χαρίσει τη σωτηρία. Μάς θωράκισε με το Άγιο Βάπτισμα απέναντι του διαβόλου και της αμαρτίας. Μάς τρέφει και μάς ενισχύει με το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα Του. Φρουρεί το πολύτιμο δώρο της υγείας και μάς προφυλάσσει από πλείστους όσους καθημερινούς κινδύνους, σωματικούς τε και πνευματικούς.
Απέναντι σ’ αυτήν την πατρική και στοργική συμπεριφορά του Κυρίου μας πώς τοποθετούμαστε; Τού εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας ή ακολουθούμε το παράδειγμα των εννέα λεπρών; Δυστυχώς, πολλοί στεκόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι, ασφαλισμένοι πίσω από την ευδαιμονία και τις επιτυχίες μας, κυριευμένοι από τον παχυλό υλισμό μας. Από εγωισμό προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως όλα τα δώρα του Θεού, οι μεγάλες ευεργεσίες Του, είναι πράγματα φυσικά, γεγονότα τυχαία, αποτελέσματα της δικής μας αξιοσύνης. Κι έτσι επαληθεύεται ο πάντα επίκαιρος λόγος του Αποστόλου των εθνών Παύλου: Εν εσχάταις ημέραις…έσονται οι άνθρωποι αχάριστοι[1]
Αλλά, ανάλογη στάση, ενίοτε, υιοθετούμε και απέναντι στους ανθρώπους που μάς ευεργέτησαν, που μας στήριξαν σε δύσκολες στιγμές, που έδειξαν διάθεση θυσίας προσωπικής, προκειμένου να μάς βοηθήσουν σε καιρούς χαλεπούς. Είναι και στις περιπτώσεις αυτές συχνό το φαινόμενο της αχαριστίας. Να παραλείπουμε το στοιχειώδες χρέος μας να πούμε «ευχαριστώ», να αναγνωρίσουμε, με τη στάση μας, την αξία εκείνου που μάς έκανε το καλό.
Στους αντίποδες της αχαριστίας βρίσκεται η ευγνωμοσύνη και η ευχαριστία, όπως ακριβώς διδάσκει ο ένας εκ των δέκα λεπρών του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος. Έχουμε χρέος να ευχαριστούμε και να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό Πατέρα, όχι γιατί Εκείνος το έχει ανάγκη, αλλά γιατί, με αυτή μας τη συμπεριφορά, εξαγνίζουμε και εξευγενίζουμε την ψυχή μας. Γινόμαστε δεκτικοί περισσότερων ευλογιών. Καθιστούμε τους εαυτούς μας αξίους της Βασιλείας Του.
Κατά τον ίδιο τρόπο ας είμαστε ευγνώμονες και προς τους συνανθρώπους μας. Να μη ξεχνούμε το καλό που μάς έκαναν και, απεναντίας, να συγχωρούμε το κακό. Αυτή είναι η οφειλόμενη στάση μας ως αληθινών Χριστιανών. Γένοιτο!
[1] Β΄ Τιμ. 3, 1-2
Όταν πληροφορήθηκαν ότι στην περιοχή τους πλησίαζε ο Χριστός, κατέλαβαν κατάλληλη θέση στην άκρη του δρόμου, ελπίζοντας στο θαύμα της θεραπείας. Η κραυγή απελπισίας που Τού απηύθυναν βρήκε ανταπόκριση και ο Κύρός μας, με ένα Του λόγο, τους θεράπευσε. Και οι δέκα έλαβαν τη μεγάλη δωρεά του Θεού, την απαλλαγή από τη φοβερή μάστιγα της λέπρας. Και οι δέκα είδαν το ανέλπιστο να γίνεται πραγματικότητα, να θεραπεύονται και ν’ αποκτούν πλέον τη δυνατότητα να ζήσουν μια ομαλή και φυσιολογική κοινωνική ζωή.
Η συνέχεια, όμως, της διηγήσεως γίνεται αφορμή απορίας και προβληματισμού, αφού από τους δέκα ευεργετηθέντες πρώην λεπρούς, μόνο ένας νιώθει την ανάγκη να επιστρέψει και να πει δυο λόγια ευχαριστίας. Μόνο ένας αναγνώρισε στο πρόσωπο του Ιησού τον προσωπικό του Σωτήρα. Οι υπόλοιποι θεώρησαν συμπτωματική τη θεραπεία τους και, προφανώς, την απέδωσαν σε τυχαίο γεγονός και όχι στον λυτρωτικό και θεραπευτικό λόγο του Θεανθρώπου. Δέχονται μεν την ευεργεσία, ξεχνούν, όμως, τον ευεργέτη.
Το παράδειγμα των εννέα αγνωμόνων πρώην λεπρών το ακολουθούμε οι άνθρωποι όλων των εποχών, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όπως εκείνοι, έτσι κι εμείς γινόμαστε καθημερινά δέκτες της ανέκφραστης αγάπης και των απείρων ευεργεσιών του Θεού. Εκείνος μάς στόλισε με πλήθος χαρισμάτων. Προνοεί ακατάπαυστα για τον καθένα και τις ανάγκες μας. Η κορύφωση της αγάπης του υπήρξε η ενανθρώπιση και αποστολή του Αγαπημένου Υιού Του στον κόσμο, προκειμένου, διά της Σταυρικής Του θυσίας, να μάς χαρίσει τη σωτηρία. Μάς θωράκισε με το Άγιο Βάπτισμα απέναντι του διαβόλου και της αμαρτίας. Μάς τρέφει και μάς ενισχύει με το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα Του. Φρουρεί το πολύτιμο δώρο της υγείας και μάς προφυλάσσει από πλείστους όσους καθημερινούς κινδύνους, σωματικούς τε και πνευματικούς.
Απέναντι σ’ αυτήν την πατρική και στοργική συμπεριφορά του Κυρίου μας πώς τοποθετούμαστε; Τού εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας ή ακολουθούμε το παράδειγμα των εννέα λεπρών; Δυστυχώς, πολλοί στεκόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι, ασφαλισμένοι πίσω από την ευδαιμονία και τις επιτυχίες μας, κυριευμένοι από τον παχυλό υλισμό μας. Από εγωισμό προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως όλα τα δώρα του Θεού, οι μεγάλες ευεργεσίες Του, είναι πράγματα φυσικά, γεγονότα τυχαία, αποτελέσματα της δικής μας αξιοσύνης. Κι έτσι επαληθεύεται ο πάντα επίκαιρος λόγος του Αποστόλου των εθνών Παύλου: Εν εσχάταις ημέραις…έσονται οι άνθρωποι αχάριστοι[1]
Αλλά, ανάλογη στάση, ενίοτε, υιοθετούμε και απέναντι στους ανθρώπους που μάς ευεργέτησαν, που μας στήριξαν σε δύσκολες στιγμές, που έδειξαν διάθεση θυσίας προσωπικής, προκειμένου να μάς βοηθήσουν σε καιρούς χαλεπούς. Είναι και στις περιπτώσεις αυτές συχνό το φαινόμενο της αχαριστίας. Να παραλείπουμε το στοιχειώδες χρέος μας να πούμε «ευχαριστώ», να αναγνωρίσουμε, με τη στάση μας, την αξία εκείνου που μάς έκανε το καλό.
Στους αντίποδες της αχαριστίας βρίσκεται η ευγνωμοσύνη και η ευχαριστία, όπως ακριβώς διδάσκει ο ένας εκ των δέκα λεπρών του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος. Έχουμε χρέος να ευχαριστούμε και να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό Πατέρα, όχι γιατί Εκείνος το έχει ανάγκη, αλλά γιατί, με αυτή μας τη συμπεριφορά, εξαγνίζουμε και εξευγενίζουμε την ψυχή μας. Γινόμαστε δεκτικοί περισσότερων ευλογιών. Καθιστούμε τους εαυτούς μας αξίους της Βασιλείας Του.
Κατά τον ίδιο τρόπο ας είμαστε ευγνώμονες και προς τους συνανθρώπους μας. Να μη ξεχνούμε το καλό που μάς έκαναν και, απεναντίας, να συγχωρούμε το κακό. Αυτή είναι η οφειλόμενη στάση μας ως αληθινών Χριστιανών. Γένοιτο!
[1] Β΄ Τιμ. 3, 1-2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου